W imię Prawdy! C. D. 8

22 czerwca 2023 roku – ciąg dalszy

Wręczyłem księdzu prezesowi pytania przy świadkach podczas spotkania Zarządu i Rady Fundacji Płomień Eucharystyczny. Identyczną wersję wręczyłem jednemu z członków Zarządu Fundacji.
Na koniec dodałem, jak potraktował mnie ksiądz prezes po brutalnym ataku sprawcy z 17 czerwca 2023 roku.

(Myślałem jeszcze, żeby powiedzieć przy wszystkich, co powiedział do mnie drugi kapłan z zarządu kilka miesięcy wcześniej. Słowa brzmiały tak: ,,albo ty masz taką mocną psychikę albo niedługo pękniesz”. Jednak nie powiedziałem tego. Dzisiaj jednak piszę te słowa, aby pomóc w doprowadzeniu do prawdziwego zadośćuczynienia i podjęcia pokuty za takie postawy.)

Gdy mówiłem informację o tym, jak potraktował mnie ksiądz prezes – brat w kapłaństwie, to łamał mi się głos. Jednak wykrzesałem z siebie jeszcze na koniec słowa: ,,kocham was i przebaczam”, po czym wyszedłem. Wiedziałem jednak, że do prawdziwego pojednania i zadośćuczynienia jest jeszcze daleka droga, ponieważ z drugiej strony nie było podjętych postaw, które dawałyby światło nadziei.

Słowo Boże z tego dnia:

,,Bracia: O, gdybyście mogli znieść trochę szaleństwa z mojej strony! Ależ tak, wy i mnie zniesiecie. Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę. Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż zwiódł Ewę. Zapewniam was przez prawdę Chrystusa, która jest we mnie, że nikt nie pozbawi mnie tego tytułu do chluby w granicach Achai. Dlaczego? Czy dlatego, że was nie miłuję? Bóg to wie.” 2 Kor 11, 1-3. 11

,,Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj…” Mt 6, 9-11

Ciąg dalszy nastąpi…

W imię Prawdy! C. D. 7

22 czerwca 2023 roku – czwartek (piąty dzień po pobiciu)

Udało mi się ustalić, że ksiądz prezes Fundacji odpowiedzialnej za obiekt kaplicy, w której pełnię posługę, był poinformowany o pobiciu mnie przez oprawcę już w dniu 17 czerwca. Mimo to szukał ze mną kontaktu dopiero popołudniu 19 czerwca.

Tego dnia przyszła mi myśl, żeby wręczyć księdzu prezesowi Fundacji list z siedemnastoma pytaniami dotyczącymi minionego roku. Celem pytań było poznanie prawdy oraz wskazanie osób odpowiedzialnych za dyskryminujące traktowanie mojej osoby w miejscu posługi wyznaczonej mi przez biskupa.

Pytania dotyczyły między innymi:

– poniżającego potraktowania mnie w dniu 24 sierpnia 2022 roku,
– nie odczytania mojej nominacji na kapelana w Kaplicy Wieczystej Adoracji,
– podstaw duszpasterzowania w Kaplicy Wieczystej Adoracji innych kapłanów niż kapelan nominowany przez biskupa,
– braku zgłoszeń na policję: zakłóceń regulaminu modlitwy w kaplicy, obrazy uczuć religijnych, braku szacunku do Najświętszego Sakramentu i przedmiotów religijnych, przeszkadzania w akcie religijnym kapłanowi, uszkodzenia mienia, nękania, zniesławiania kapłana, naruszenia cielesności kapłana,
– kontaktów księdza prezesa z prześladowcami,
– braku wynagrodzenia kapelana,
– dyskryminującego traktowania kapelana poprzez brak zamieszczenia 30 kazań i konferencji kapelana na stronie internetowej kaplicy www.adoracja.pl,
– wydawania negatywnych opinii na temat posługi kapelana,
– bezpieczeństwa w kaplicy,
– negatywnego komentowania postaw kapelana,
– innych działań na szkodę wizerunku kapelana,
– nie wydania oświadczenia o pobiciu kapelana w dniu 17 czerwca 2023 roku oraz nie wystosowania apelu o modlitwę wynagradzającą Bogu za znieważenie miejsca świętego oraz kapłana.

Ciąg dalszy nastąpi…

W imię Prawdy! C. D. 6

21 czerwca 2023 ciąg dalszy

Tego dnia udało mi się skontaktować z jednym świadkiem zdarzenia z 17 czerwca 2023 roku, który był w kaplicy i słyszał, co mówi na mój temat prześladowca nr 1. Świadek mówił także, że był w szoku.

Dowiedziałem się, że dopiero tego dnia policjant otrzymał papiery do sprawy. Trochę mnie to zaskoczyło. Nie wiedziałem, co tu się dzieje, że sprawca chodzi sobie na wolności.

Około dzień lub dwa dni wcześniej przyjaciel radził mi, abym po ludzku zabezpieczył kaplice w jakieś osoby, które będą mnie ochraniać. Powiedziałem, że ja ufam Bogu, a ty jak chcesz, to daj znać moim znajomym, aby przyszli i mnie chronili oraz odciążyli siostry od tej trudnej sytuacji.

BOLESNA PRAWDA

Godz. 19.55 dnia 21 czerwca 2023 roku, czwarty dzień po ataku, wychodzę z mieszkania na wygłoszenie konferencji. Oprawca nadal jest na wolności mimo pobicia mnie i wypowiedzenia gróźb. Będąc w zakrystii oddaję cześć Jezusowi w Najświętszym Sakramencie. Po czym widzę pustą kaplicę. Jedynie jedna siostra jest w zakrystii. To był wielki ból. Znowu zostałem zostawiony, tak jak Ty Panie Jezu. Dzięki Bogu siostra została na konferencji, a po ok. 5 minutach doszły dwie panie. Taką miałem obstawę. Powiedziałem konferencję z pomocą Ducha Świętego tak, jak umiałem i wróciłem do mieszkania z moim atakowanym i poranionym sercem. NIECH SIĘ DZIEJE TWOJA WOLA PANIE. NIECH TWÓJ KIELICH BĘDZIE TAKŻE MOIM UDZIAŁEM.

Po ludzku jednak nie mogłem zrozumieć, dlaczego najbliżsi nie przyszli. Wydawało mi się także, że ktoś wyciszał całą sytuację za moimi plecami.

Słowo Boże z tego dnia:

,,Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.” Mt 6, 6

W imię Prawdy! C. D. 5

20 czerwca 2023 roku – wtorek (trzeci dzień po pobiciu)

Tej nocy chyba również nie mogłem spać. Chyba czułem, że wszyscy nie wiedzą, co zrobić i coś jest zamiatane pod dywan. Postanowiłem napisać listy informujące do pasterza i sędziego Sądu Kościelnego, aby na piśmie zaświadczyć, co stało się w kaplicy 17 czerwca 2023 roku. Ponadto dodałem jeszcze kilka bolesnych dla mnie punktów. Pisma wysłałem 21 czerwca 2021 roku.

21 czerwca 2021 roku – środa (czwarty dzień po pobiciu)

Tego dnia miałem nieodebrane połączenia telefoniczne od taty i od brata. Czułem, że dowiedzieli się. Postanowiłem razem z bratem powiedzieć tacie na żywo. Szybko podjęliśmy decyzję, aby pojechać gdzieś w bezpieczne miejsce. Tata, gdy wsiadł do samochodu, to był mocno poruszony. On już długo niósł ze mną ciężar tej sytuacji.

W restauracji zarówno tata jak i brat byli zawiedzeni krokami osób, które nie stawały na wysokości zadania w zaistniałej sytuacji. Powiedziałem bliskim, że zobaczyłem dobitnie, że wielu na mnie nie zależy.

Bóg dawał mi odwagę, co czynić krok za krokiem. Nie miałem nic do stracenia. W zaistniałej sytuacji odczytywałem, że Bóg przygotował mnie do postawy lwa, aby prawda zaczęła wychodzić i uzdrawiać wszystkie serca, aby doszło do zadośćuczynienia, a ludzie nie tracili wiary przez takie traktowanie kapłana.
Tu zaznaczę, że bliska mi osoba, jak usłyszała w tych dniach ode mnie, że wszyscy mnie zostawili, to szybko sprostowała, że NIE WSZYSCY i przyznałem rację. Wszyscy, a wielu to jest kolosalna różnica.

Dowiedziałem się o UMORZENIU POSTĘPOWANIA W SPRAWIE PRZEŚLADOWCY NR 2, KTÓRY ZNIESŁAWIAŁ MNIE W INTERNECIE. W UZASADNIENIU PROKURATOR NAPISAŁ MIĘDZY INNYMI, ŻE BRAK JEST INTERESU SPOŁECZNEGO I NIE MA PRZESZKÓD, ŻEBYM DOCHODZIŁ SWOICH PRAW W ZAKRESIE OSKARŻENIA PRYWATNEGO.

Tak odwdzięcza się kapłanowi za dotychczasową wieloletnią służbę na rzecz społeczeństwa. Jak ma się bronić poszkodowany prywatnie, jak nie ma od roku pensji? Jedyne co mnie pocieszyło w tym dokumencie, to było ustalenie w dochodzeniu, że prześladowca nr 2 jest odpowiedzialny za publikacje treści na podanych w sprawie źródłach.

Ciąg dalszy nastąpi…

W imię Prawdy! C. D. 4

19 czerwca 2023r poniedziałek (drugi dzień po pobiciu)

Nie wiem, czy w nocy usnąłem. Może jakieś dwie godziny. Głowa dostała, więc pomyślałem, że to może być normalne.

Tego dnia musiałem zrobić wiele rzeczy. I tak jeździłem i załatwiałem sprawy. Ze względu na pobicie doszły nowe zadania. Miałem jeszcze odwiedzić zaprzyjaźnioną rodzinę, ale tyle było wszystkiego, że aż o nich zapomniałem.

Na komisariacie stała się przedziwna rzecz. Przy dyżurce powiedziałem, że chciałem coś dostarczyć do zgłoszenia. Po chwili pojawił się policjant, który dwa dni wcześniej palił papierosa ze sprawcą na interwencji. Powiedział on do dyżurnego: ,,tak, to ta sprawa z soboty”. Powiedziałem mu wprost: ,,a pan z oprawcą księdza pali papierosy po zdarzeniu? Proszę umówić mnie na rozmowę z komendantem”. Policjant zdębiał i zaczął prosić, abym tego nie robił. Policjant dyżurny patrzył na mnie dziwnym wzrokiem i wstawił się za kolegą słowami: ,,czy musi pan stawać przeciwko policjantowi”. Powiedziałem, że ma wyjść prawda. Zamknęli okienko i kazali poczekać.

Policjant z interwencji wyszedł i jeden na jeden bardzo prosił, abym nie zgłaszał go do komendanta. Po jego dłuższej wymowie, powiedziałem, że zabrakło mu najważniejszego słowa. Powiedział je, a ja odpowiedziałem, że nie wiem, jaką decyzję podejmie mój prawnik. Swawola oprawców i postępowanie policji przeszło wszelkie granice. Prawdą jest, że prawie rok prześladowca nr 1 robi, co chce, a mnie w państwie prawa nikt nie potrafi lub nie chce ochronić.

Tego dnia byłem u biegłego sądowego. Zrobił bardzo fachowy opis obrażeń. Ważne w opinii biegłego było to, że obrażenia POWSTAŁY SKUTKIEM URAZÓW MECHANICZNYCH ZADANYCH NARZĘDZIEM TWARDYM, TĘPYM-TĘPOKRAWĘDZISTYM I MOGŁO TO BYĆ UDERZENIE ŁOKCIEM W OKOLICE NOSA I CZOŁA.

Szokiem tego dnia była również wiadomość od ks. prezesa Fundacji odpowiedzialnej za obiekt, w którym doszło do zdarzenia. W wiadomości był stanowczy komunikat, że mam do niego zadzwonić dziś. (Tak się traktuje księdza po pobiciu na obiekcie, za który się odpowiada). No i co zrobiłem? Pokornie zadzwoniłem. Kapłan był wyraźnie zaskoczony, że aż tak zostałem pobity. Myślał, że dostałem w brzuch.

Ciąg dalszy nastąpi…