Opublikowane w

Rozdział X (Diakonia Ewangelizacji) Rozdział XI (Przystanek Jezus)

ROZDZIAŁ X

DIAKONIA EWANGELIZACJI RUCHU ŚWIATŁO ŻYCIE

Już po pierwszym roku kapłaństwa pojechałem na rekolekcje ewangelizacyjne do Krościenka. Tam wielkie wrażenie zrobił na mnie ks. Michał. Opowiadał o posłudze na ulicy, do której wyprowadził go Jezus. Ja także miałem pragnienie głosić Jezusa wszędzie. Gdy opowiadałem o tych rekolekcjach ks. Arturowi, to powiedział, że w Radomiu powinno być jak najwięcej oddanych kapłanów, którzy będą tworzyć inicjatywy, a inni będą zjeżdżać się do miasta, aby uwielbiać Boga. Ks. Artur zaprosił mnie do towarzyszenia Diakonii Ewangelizacji Ruchu Światło Życie, a po paru latach przekazał mi jej prowadzenie. To była niezwykła przygoda pełna Ducha Świętego. Chodzenie po ulicy i głoszenie Ewangelii wszystkim, sprawiało mi ogromną radość. Właściwie udawałem się z młodzieżą na wszystkie wydarzenia ewangelizacyjne w diecezji i największe wydarzenia o takim charakterze w Polsce. Wszędzie troszczyłem się o młodych, aby dobrze czuli się podczas tych spotkań i wyciągnęli dobre owoce. W czasie posługi z diakonią chodziłem po obrzeżach wydarzeń, aby sprowadzać ludzi na spotkanie ewangelizacyjne.

Nie zapomnę, gdy pewnego dnia podczas Apelu Młodych w Radomiu na rynku szedłem z ewangelizatorami ul. Witolda. Zobaczyliśmy bijącą się młodzież między kamienicami. Krzyknąłem: ,,ej bo tam pójdę do was”. Schowali się. Jedna osoba z towarzyszących mi podpuściła mnie, abym poszedł do nich. Tak też uczyniłem. Znaleźliśmy się między kamienicami. Ciekawa młodzież rozbiegła się. Zostało tylko dwoje, a może troje najodważniejszych. Wokół były graffiti i jakieś tlące się ognisko. Zawołałem tych z opłotków. Zapytałem, czy chcą zrobić coś odważnego. Powiedzieli: ,,TAK”. Na co ja powiedziałem: ,,To pomodlimy się”. Jedna osoba nie wytrzymała i powiedziała: ,,ja nie mogę, dopiero tu była policja, a teraz ksiądz”. Bóg pragnął kochać tą młodzież i wychodzić do nich. Czułem to bardzo mocno. Takich historii mógłbym napisać dziesiątki, jak nie setki, ale może będzie kiedyś na to czas…

Piękne było prowadzenie rekolekcji wielkopostnych z diakonią ewangelizacji. Młodzi animatorzy przykładali się całym sercem do ożywiania wspólnot młodzieżowych w parafiach, do których byliśmy zapraszani. Czuliśmy się, jakbyśmy w nowych miejscach rozpalali wielkie ogniska miłości, które nie zawsze były podtrzymywane przez miejscowych duszpasterzy i animatorów, a szkoda. Bóg jednak widział nasze starania i z pewnością pokaże nam kiedyś piękne owoce działań ewangelizacyjnych. Jednym z takich owoców była kiedyś dziewczyna, której nie pamiętałem z ewangelizacji, ale ona zapamiętała naszą rozmowę. Powiedziała mi z dumą, że od czasu spotkania na ulicy z nami zaangażowała się w wolontariat w Stowarzyszeniu Arka. Chwała Panu za każdą taką iskierkę dobra.

ROZDZIAŁ XI

PRZYSTANEK JEZUS

Nie wiem, ile razy byłem na Przystanku Jezus. Może to było pięć razy. Każdy wyjazd był niezwykły. Najbardziej głodni prawdziwej miłości ludzie z całej Polski bawili się na Woodstocku, a wychodzili do nich płonący Duchem Świętym kapłani, siostry zakonne oraz wierni świeccy.

Tu ponownie można pisać godzinami historie. Zacznę od pierwszego wyjścia na pole woodstockowe. Nie wiedziałem, z kim pójdę. Dojechałem, gdy wszyscy już znali siebie. Nie znalazłem nikogo do pomocy według moich wyobrażeń. Zdałem się na Ducha Świętego. (Sekwencję odmawiałem już kilka lat). Pomyślałem, że może w autobusie ktoś mnie zapyta, czy z nim pójdę (bo trzeba ewangelicznie minimum w dwie osoby). I tak wszedłem do autobusu, a trzy starsze siostry zakonne i mama kleryka pytają, czy mam z kimś iść, bo jak nie, to mogę z nimi. Pomyślałem sobie: niezły skład na Woodstock. Ale niech się dzieje wola Boża. Pamiętam do dzisiaj twarze tych sióstr i tej pani. Ależ czuwały nade mną, aby nic mi się nie stało. Miałem oryginalną stułę i osoby po narkotykach chciały robić sobie zdjęcia ze mną. Siostry kazały im odłożyć alkohol. Innym razem mama kleryka tłumaczyła narkomanowi, że nie może tak żyć. Gdy rozpoczynał się Woodstock, my modliliśmy się koronką do Bożego miłosierdzia. Ja byłem tyłem do tłumu. Siostry stały przodem i tylko kręciły głowami, gdy patrzyły na ludzi głodnych prawdziwej miłości.

Jednym z ciekawszych spotkań było poznanie starszej pani w czarnym płaszczu z kijem i chustą w czaszki. Gdy młodzież z lasu zawołała: ,,eee ksiądz chodź tu do nas”. Ja poszedłem i wpadła ta pani z płaszczem i kijem mówiąc: ,,klękać, ja was tu pobłogosławię”. A do mnie powiedziała: ,,siadaj braciszku, porozmawiamy”. Pomyślałem: zaczyna się ciekawie. Otworzyła serce mówiąc, dlaczego tutaj jest, że kocha córkę, że nie może wybaczyć sobie, że nie zawalczyła o pogrzeb męża. Słuchałem jej z miłością. Powiedziała na koniec, że jeszcze trochę i by się u mnie wyspowiadała, ale może za rok, jak się nie popsuję.

Innym razem po północy przechodziłem przez tłumnie bawiącą się młodzież. Zobaczyłem siostrę zakonną na chodniku rozmawiającą z kimś. Pomyślałem: ale to niesamowite, jak Bóg się uniża do człowieka. Po chwili już mnie ktoś tak wyciągnął na dłuższą rozmowę. Potem pewna dziewczyna dotknęła mojego ramienia, abym odwrócił się. Stały przede mną dwie kobiety. Jedna pytała mnie, czy chcę im coś powiedzieć. Zapytałem: ,,ale co chcecie usłyszeć?”. Ta dalej mówiła, że obok niej jest koleżanka z Niemiec i może jej przetłumaczyć, tylko zapyta ją, czy ona chce. I zapytanie polegało na tym, że zaczęła całować ją od ucha itd. A ja stałem przed nimi i to trwało wieczność. Nie wiedziałem co robić. Zacząłem się w duchu modlić. Czułem, aby nie uciekać i zachować pokój serca. Pamiętam do dziś, że gdy skończyła, powiedziała: ,,możesz mówić”. A ja z ciepłem Bożego Ducha, z miłością mówiłem: ,,może myślicie o mnie, że jestem skałą, betonem, a ja stałem i starałem się patrzeć oczyma miłości i służę pomocą duchową takim osobom, które są w podobnej sytuacji”. Polka zaczęła płakać. Niemka nerwowo patrzyła i nie wiedziała, o co chodzi. Na koniec pomodliłem się, aby Bóg uzdrawiał je…

Takich historii jest tak wiele… Boże kochany, daj kiedyś czas opisać, jeśli taka będzie Twoja wola.

Właśnie przypomina mi się kolejna bardzo ważna historia. Pewnego dnia mieliśmy nie chodzić zbyt długo na polach Woodstocku, lecz zaprosić ludzi pod naszą scenę Przystanku Jezus, ponieważ miała być adoracja. Pamiętam, że wracaliśmy z moją ekipą bez powodzenia ok. godz. 22. Gdy byliśmy kilkaset metrów przed bazą widziałem w oddali na krawężniku smutną dziewczynę. Usłyszałem natchnienie, aby ją zaprosić na adorację, ale zaraz pojawiła się druga myśl: zobacz, ile osób idzie po drugiej stronie, tu łatwiej będzie kogoś zaprosić.

Niestety posłuchałem tej drugiej myśli i nikogo nie zaprosiłem. Chwilę później byłem już w oddali sceny Przystanku Jezus. Zaraz miała być adoracja. Zaczynałem modlić się i ktoś do mnie podszedł. Była to nieznajoma dziewczyna. Zapytałem, czy jest z Przystanku Jezus, czy z Woodstocku. Odpowiedziała, że z Woodstocku. Pytałem, jak się czuje i czy jest sama. Ona odpowiedziała, że jest z koleżanką, ale ona gdzieś tam została. Ja w tym momencie byłem pewien, że chodzi o dziewczynę, którą miałem zaprosić, ale poszedłem na drugą stronę. Powiedziałem: ,,chodźmy po Twoją koleżankę”.

Było kilkadziesiąt tysięcy ludzi, a my szliśmy dokładnie po tą osobę, którą ja ominąłem wcześniej i usłyszałem, aby przyprowadzić ją do Jezusa. Gdy podeszliśmy do niej, to nie pytałem nic, tylko powiedziałem: ,,chodź, Bóg na ciebie czeka”. Poszła i obie z koleżanką, klęczały przed samym Panem Jezusem. Misja była wypełniona. Przepraszam Duchu Święty za to, że nie odpowiedziałem na pierwsze natchnienie.

Gdy pierwszy raz odjeżdżałem z Przystanku Jezus, to prosiłem Jezusa o słowo. Miałem też obraz, że te całe pola Woodstockowe były takim suchy polem, pełnym cierpienia, aby ewangelizatorzy: kapłani, siostry i wierni świeccy mogli dać odrobinę wody tym spękanym sercom. Otworzyłem przed Jezusem Pismo święte i czytałem: ,,strumienie życia popłyną przez pustynię”. Podziękowałem Bogu za to, że mogłem być taką nieudolną rynienką przekazującą wodę łaski Bożej.

Bardzo dziękuje wszystkim, którzy towarzyszyli mi w posłudze ewangelizacyjnej. Dziękuję kapłanom za zaufanie: ks. Arturowi, ks. Grzegorzowi, ks. Krzysztofowi, Basi, Arturowi, Izie, Kubie, Pani Jadzi, Ani i wszystkim, którzy mieli odwagę pójść z Jezusem i ze mną marnym człowieczkiem na poligon ewangelizacji.

Ciąg dalszy nastąpi…

Przeczytaj także:

  1. Przystanek Miłość
  2. Słowo zachęty
  3. Dzieci, miłujcie się
Opublikowane w

ROZDZIAŁ VII (PRAKTYKI,VIII (KAPŁAŃSTWO), IX (BRZÓZA)

ROZDZIAŁ VII

PRAKTYKI DIAKOŃSKIE W PARAFII NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA W STARACHOWICACH

W ostatnich miesiącach przed święceniami trafiłem na praktyki do prafii NSJ w Starachowicach do ks. Aleksandra. Ależ to był kapłan. Od niego aż promieniowała miłość do ludzi oraz pracowitość. Miał też bardzo dobrych wikarych. Z ks. Grzegorzem biegałem, kibicowałem, a nawet raz wziął mnie na narty. U ks. Arkadiusza przebywałem w wolnych chwilach na herbatkach. Użyczał mi także samochodu. Natomiast z ks. Arturem spędzałem całe dnie w posłudze duszpasterskiej. Jedliśmy także wspólne posiłki. Spotykaliśmy się ze wspaniałymi ludźmi. Najbardziej wspominam: Estere, Marysię, Maję, Czachę i wiele innych osób, z którymi czyniliśmy dobro.  Te wszystkie chwile są cały czas żywe w moim sercu. Mam wielką wdzięczność do kapłanów z tej parafii oraz do ludzi, z którymi chwaliliśmy Boga. Aż ciężko odjeżdżało się po tych 3 miesiącach praktyk. Zostawiłem tam wiele miłości, którą otrzymałem od Boga i przekazywałem ludziom tak, jak umiałem. Przeżyłem także mocną skrutację słowa Bożego na temat bogacza i Łazarza. Po niej jeszcze bardziej chciałem zostawić wszystkie dobra i iść całym sercem za Chrystusem.

Na rekolekcjach przed święceniami prezbiteratu, gdy pisałem podziękowania do odczytania na zakończenie pierwszej Mszy świętej w mojej rodzinnej parafii, byłem bardzo wzruszony. Chciało mi się płakać z wdzięczności do Boga i ludzi. Ostatnie wyjątkowe podziękowanie było dla byłej dziewczyny, bo to przez nią Bóg dotarł do mojego serca, jako żywy i prawdziwy.

W dzień moich święceń kapłańskich w 2010 roku było czytanie w Godzinie Czytań chyba ze wspomnienia św. Urszuli Ledóchowskiej zatytułowane APOSTOLSTWO UŚMIECHU. To był dla mnie znak. Przez kilka lat miałem cytat na Gadu Gadu ,,uśmiech wędruje daleko” albo ,,uśmiech jest wyrazem miłości”. Była dziewczyna powiedziała mi kiedyś, że mam piękny uśmiech. Z tym też uśmiechem mówiłem do niej jeszcze przed seminarium, że gdybym był księdzem, to byłbym uśmiechniętym księdzem. Także otrzymałem taki prezent od Boga w dniu święceń. Dzisiaj wiem, że On się uśmiechał do mnie w tym dniu.
Na obrazku prymicyjnym napisałem:

,,Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie
ten kielich! Jednak nie moja wola,
lecz Twoja niech się stanie!”
(Łk 22, 42)

Wdzięczny Bogu za dar kapłaństwa
z serca błogosławi
i prosi o modlitwę

Ks. Daniel Glibowski

Radom – Jedlińsk
29-30 maja 2010 r.

Boże otaczaj swoją opieką
moich Rodziców, Braci
i całą Rodzinę,
Nauczycieli i Wychowawców,
Tych, których spotkałem
i Tych, do których mnie poślesz.

,,Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu:
On sam będzie działał”.
(Ps 37, 5)

Pierwszy cytat był modlitwą, która pomogła mi zostawić moje plany i odpowiedzieć na głos Boga, by wybrać drogę kapłańską. Trochę proroczo wybrałem cytat z Ogrójca i kielichem goryczy. Wtedy nie rozumiałem tych słów tak, jak teraz je rozumiem. Nawet głupio mi było, że będę codziennie podnosił kielich z Krwią Jezusa, a napisałem na obrazku z dnia święceń: oddal ode Mnie ten kielich. Dzisiaj wiem, że Bóg wyznaczył mi drogę niezwykłej bliskości z Nim od Wieczerzy przez Ogrójec, Golgotę aż do Zmartwychwstania.

Ostatni cytat miał pokazać innym, żeby nie bali się zawierzyć Bogu. On naprawdę prowadzi najlepszą drogą, jaką ma dla każdego. Ja odkryłem tą drogę dzięki łasce Bożej i byłem bardzo szczęśliwy. Warto dodać, że w związku z drugim cytatem na obrazku prymicyjnym czułem, że narażam się Maryi przez to, że nie napisałem: Maryjo, Matko kapłanów – módl się za nami! Miałem Maryję w sercu, ale ten cytat był tak silny, że umieściłem go zamiast wezwania do Maryi. Z Maryją wszedłem w głębszą relację dopiero w roku 2019, o czym będę pisał później.

ROZDZIAŁ VIII

KAPŁAŃSTWO

Zanim otrzymałem nominację na pierwszą parafię, pojechałem z młodzieżą i z ks. Arturem na pielgrzymkę młodzieży do Lednicy. Pamiętam, że spowiadałem ok. 13 godzin. Nie czułem głodu. Młodzież przynosiła mi wodę i jedzenie. Nie wiedziałem, co to jest zmęczenie. Łaska Boża czuwała nade mną. Zakochałem się w tym miejscu i w takiej posłudze, w której nie trzeba spieszyć się. Bóg dawał ogromne owoce. Osoby potrafiły każdego roku wracać i rosnąć duchowo, jak na drożdżach. Jednym z takich najpiękniejszych spotkanych osób jest Anna. Duch Święty uczynił z niej coś niesamowitego. Stała się wspaniałym narzędziem Boga, które doszło do dużego krzyża i walczy, ale ufam, że Bóg będzie z nią do końca!

ROZDZIAŁ IX

PARAFIA ŚW. BARTŁOMIEJA W BRZÓZIE

Zostałem skierowany na Parafię św. Bartłomieja w Brzózie, gdzie proboszczem był ks. Krzysztof. Mój tata modlił się o dobrego pierwszego proboszcza dla mnie i wymodlił. To był dla mnie wspaniały kapłan. To co uczyniliśmy dla Boga i ludzi w dwa i pół roku to była jakaś bajka. Dawałem z siebie wszystko. Kochałem młodzież. Z proboszczem współpraca była idealna. Cieszył się moją posługą. Papierkiem lakmusowym jest jeden, majowy dzień. Pojechaliśmy z młodzieżą na rowerach pod kapliczkę. Proboszcz przyjechał samochodem. Zgromadzili się ludzie. Śpiewaliśmy litanię loretańską. Potem gospodarze zaprosili na grille i ogniska. Było ok. 70 osób. Ja grałem z młodzieżą w siatkówkę. Proboszcz grał z dziećmi w balonową piłkę. Potem proboszcz pojechał na plebanię. Ja z młodzieżą bawiliśmy się w duchu chrześcijańskim. Potem pojechaliśmy na plebanie z młodzieżą, aby oglądać z nagrywania finał Ligi Mistrzów. Było po godz. 23, a proboszcz za ścianą pisał ogłoszenia na niedzielę i wszedł do nas bez pretensji. Pytał, jak się mamy. No po prostu to było coś niesamowitego.

Dzisiaj wiem, że to wcale nie jest idealny model, ale wtedy cieszyłem się tym. Robiliśmy z młodzieżą przedstawienia na Boże Narodzenie, Wielkanoc oraz w tematyce trzeźwościowej. Dzisiaj wstyd mi przed Bogiem, że to robiłem w świątyni. Przepraszam Boga i wynagradzam Mu to, co było niestosowne.

Kochałem uczyć w szkole. Kochałem głosić kazania. Czułem prowadzenie Ducha Świętego. Byłem spełnionym kapłanem. Czułem także ataki zła. Najmocniejszy cios był od ministrantów, z którymi grałem w klubie piłkarskim. Oni byli dla mnie wielką pomocą w parafii. Byli animatorami i lektorami. Spędzaliśmy bardzo dużo czasu. I jednego dnia zostawili mnie bez pomocy (w dzień bierzmowania, gdy przyjechał biskup), bo woleli pojechać z poprzednim wikarym w góry na jeden dzień. Gdy dowiedziałem się, to powiedziałem im po kilku dniach, że zawiodłem się na nich. Otrzymałem odpowiedź: ,,księże, opłacało nam się.” W takich momentach zacząłem rozumieć, dlaczego może nie jeden kapłan przestał być oddany dla młodzieży. Otrzymałem jednak łaskę od Boga, aby dalej spalać się cały w służbie młodzieży i czynić to dalej bezinteresownie dla Boga, bez względu na to, czy będę za to szanowany, czy nie.

W tej parafii było tak wiele wspaniałych chwil, że aż ciężko je wszystkie wymienić. Cały czas moje serce wspomina wiele wspaniałych osób, w których uwielbiałem Boga. Wspominam z wielką wdzięcznością: ks. proboszcza, Panią Anetkę, Artura, Mateusza, Katarzynę, ich rodziców, dziadków, Dorotę, Mateusza, Ilonę, Dominikę, Karolinkę, Panią Marię z mężem, dziećmi i wnukami i wiele, wiele wspaniałych osób.

Moje przejście z tej parafii miało nietypowy charakter. Na początku listopada 2012 roku byłem z ks. proboszczem i diakonem Pawłem w rodzinnej parafii na Mszy świętej w intencji beatyfikacji Sługi Bożego ks. bp Piotra Gołębiowskiego, na temat którego pisałem pracę magisterską (Jedność Kościoła w życiu i nauczaniu bp Piotra Gołębiowskiego). Po Mszy ks. proboszcz w samochodzie powiedział: ,,Chcą mi cię zabrać”. Użył nawet emocjonalnie nieodpowiedniego słowa, czego nigdy u niego nie słyszałem. Dodał, że w ciągu tygodnia miała być zmiana, ale zawalczył o jeszcze tydzień, aby mnie godnie pożegnać. Nastała długa cisza w samochodzie. Przygotowywałem w tym roku do pierwszej Komunii Świętej dzieci oraz rok starsze dzieci na rocznicę Komunii Świętej. Ponad to było bierzmowanie, prymicja diakona Pawła i śluby siostry zakonnej z parafii. To było duże zaskoczenie, ale z wolą Bożą się nie dyskutuje. Pożegnanie było niezwykłe. Pamiętam wiele łez u mnie i u ludzi. Prosiłem, aby modlili się za mnie, aby moje serce napełniło się miłością na nowo, ponieważ tutaj wylałem całą miłość, jaką otrzymałem od Boga.

Nominacje na nową parafię św. Brata Alberta w Radomiu otrzymałem ok. połowy listopada 2012 roku w Turnie z rąk ks. bp Henryka. Biskup powiedział, że w tamtej parafii jest młodzież, która bardzo potrzebuje kapłana. Odpowiedziałem, że ja z młodzieżą czuję się jak ryba w wodzie. Z czasem dowiedziałem się, że szedłem na gorący grunt szkolny po moim poprzedniku, ale szedłem z równie gorącym sercem do oddanej służby.

W czasie posługi na pierwszej parafii przeczytałem artykuł w Gościu Niedzielnym o księżach na facebooku. To zachęciło mnie do założenia konta i ewangelizacji. Z czasem stworzyłem stronę o nazwie: Ciekawe Linki Dające Światło Prawdy. Gromadziłem tam wszystkie multimedialne perełki przydatne na katechezę (filmy, prezentacje, świadectwa, piosenki, zdjęcia z przesłaniami). Szybko zbierali się internetowi odbiorcy. Poznałem wiele kontaktów. Swego czasu współpracowałem z osobami z Pustyni Serc oraz Stacji7pl.

Jedną z ciekawszych osób z internetu był ks cyber misjonarz ks. Piotr. On dał mi kontakty nawet do Kanady, gdzie otrzymałem możliwość publikacji Bożych treści w języku angielskim. Cała przygoda ewangelizacji na facebooku była długa, piękna, ofiarna aż do czasu cichego nathnienia w 2022 roku, kiedy miałem odejść z fb i głosić już tylko na żywo oraz audio na whatsapp. Tak też się stało dzięki łasce Bożej i potwierdzeniu przez bliską osobę.
Posługa w parafii św. Bartłomiej w Brzózie została piękne utrwalona na prezentacjach multimedialnych zrobionych przez młodzież tej parafii.

Ciąg dalszy nastąpi…

BONUS

Kazanie z 2 września 2022 roku (pierwszy piątek miesiąca)
https://rumble.com/v2xs9ja-kazanie-z-2-wrzenia-2022-roku-pierwszy-pitek-miesica.html

Kazanie mówiłem w dziewiątym dniu posługi kapelana Kaplicy Wieczystej Adoracji w Jedlni Kolonia. Nikt nie przydzielił mi zadań ani wynagrodzenia. Nadal byłem w niepewności. Nie wiedziałem, o co chodzi. Czekałem jednak cierpliwie aż ktoś wyjaśni mi, co tu się dzieje…

Ważna jest także informacja, że 4 dni wcześniej ks. S i ks. W przy pasterzu usilnie namawiali mnie na rozmowę z oprawcą. Naiwnie zgodziłem się, ale szybko wycofałem się, ponieważ na policji prosiłem o zakaz zbliżania się oprawcy (nigdy prokurator nie dał tego zakazu)  po ataku 5 sierpnia 2022 roku w ruchu drogowym, gdy uderzył w moją szybę jadąc na motorze obok mnie. Dlatego też spotykanie się z kimś, kto jest niebezpieczny nie było wskazane… Ponad to znałem wiadomości oprawcy, które wysyłał do mnie, zapowiadając, że zniszczy mnie…

Wielu nie wie, że oprawca miał ode mnie możliwość pomocy i rozmowy dwa razy w 2021 roku. Nie przyjmował wtedy argumentów. Jego racje były ważniejsze. Nic na siłę…

 

Przeczytaj także:

  1. Codzienne subtelne znaki
  2. Nowy Rok z Jezusem i Maryją
  3. Wszystko Tobie oddać
Opublikowane w

ROZDZIAŁ VI SEMINARIUM

ROZDZIAŁ VI

SEMINARIUM

Egzaminy wstępne zdałem bez problemów. Starałem się odpowiadać sercem na pytania stawiane przez komisję. Pamiętam także rozmowę wstępną z ks. wicerektorem Jarosławem. Na pytanie, dlaczego, chcę zostać księdzem, odpowiedziałem: ,,chcę służyć Bogu i ludziom. Może w przyszłości zostanę misjonarzem”. Ks. wicerektor odpowiedział, że wybrałem seminarium diecezjalne, a to służba na terenie diecezji. To mnie zaskoczyło. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Pomyślałem, że najpierw trzeba zostać kapłanem, aby być potem misjonarzem, a potem już Bóg poprowadzi.

W parafii rodzinnej zacząłem służyć przy ołtarzu dopiero jako kleryk. Ks. Proboszcz uczył mnie wszystkiego jak dziecko. Pierwsze czytania na Mszy świętej były dla mnie pełne stresu. Myślałem, że połknę język, jak zobaczyłem, kto jest na kościele. Jednak powoli czułem się lepiej w prezbiterium. Najbardziej przeżywałem moment po przyjęciu Ciała Chrystusa. Długo klęczałem i rozmawiałem z Jezusem. Dziękowałem… Podobno moja twarz miała bardzo charakterystyczny wyraz. Mój młodszy brat aż zwracał mi uwagę, że koledzy śmieją się z niego, że jego brat tak ma. Mimo to byłem sobą. Pierwszym przyjacielem w zakrystii był Maciej, który rok później poszedł do seminarium. To była fantastyczna wiadomość. On uczył mnie wiele rzeczy. Już na pielgrzymce podpowiadał mi wszystko w sprawach liturgicznej służby ołtarza.

Tak więc idąc do Wyższego Seminarium Duchownego zostawiłem wszystko i byłem gotowy na nowe życie z Chrystusem. Marzyłem o postach o chlebie i wodzie w każdą środę i w każdy piątek. I nawet początkowo trochę udawało mi się to dzięki łasce Bożej.

Kurs wstępny w Dąbrówce był fantastyczny, ale wymagający. Bardzo mile wspominam ojca duchownego Macieja i mojego animatora, kleryka Jarosława. Pomagał mi także starszy kleryk Łukasz. Od razu polubiłem program modlitw oraz oczywiście granie w piłkę. Piękne były także spotkania dzielenia się słowem Bożym. Kleryk Łukasz dowiedział się ode mnie, że w seminarium uczy się na studiach katechetycznych moja była dziewczyna. Ostrzegł mnie, abym nie rozmawiał z nią na korytarzu, bo będę miał problemy.

Seminarium rozpocząłem z otwartym sercem i wielką gorliwością. Jak już wszystko zostawiłem, to teraz chciałem dać z siebie wszystko dla Boga i dla ludzi. Nie chciałem zniszczyć daru, który dał mi Bóg. I tak przyjąłem sercem wszystkie zasady. Regulamin spełniałem w pełni. Wcześnie rano chodziłem do kaplicy, gdy jeszcze było ciemno. Adorowałem wieczorem Jezusa, ile tylko mogłem. Uczyłem się na studium gorliwie. Nie lubiłem zbyt długich posiedzeń przy kawie i rozmawiania o światowych rzeczach. Wolałem modlitwę i ćwiczenia fizyczne.

Najmilej wspominam chodzenie do domu dziecka na ul. Staromiejską. Do dzisiaj pamiętam tą młodzież, ich twarze, imiona: Kamila, Krystiana, Doriana, Piotra, Bartka, Piotra, Sebastiana, Adama, Fiołka, Jaroszków, Ewę, Anitę, Sonię, Roksanę, kochane siostry i tak wiele osób… Dawałem tam całe swoje serce i otrzymywałem od nich stokroć więcej miłości i zaufania. Tak było przez 6 lat i wiele tych relacji trwało jeszcze długo.

Bóg dał mi bonus w seminarium. Zostawiając granie w piłkę nożną w klubie gminnym, nie sądziłem, że szybko wrócę do treningów, a nawet trenowania. Już na pierwszym roku dostałem do trenowania drużynę miejscowych chłopaków. od ks. dyrektora i miejscowego proboszcza Janusza.  To był klub Barka. Jako kleryk mogłem trenować i ustawiać sparingi.

Natomiast w drużynie kleryckiej dostałem się do pierwszego składu, a nawet miałem prowadzić rozgrzewki. Czego nie lubili starsi koledzy. Gdyby lubili, to już w pierwszym roku bylibyśmy mistrzami Polski, a tak to było tylko trzecie miejsce. Pamiętam dobrze ten pierwszy rok i finały, które odbywały się w Siedlcach. Mieliśmy pakę, ale i pychę. Niestety przez to drugie zapłaciliśmy dużą cenę. Na Mistrza Polski musiałem czekać do szóstego roku, w którym miałem łaskę być kapitanem i po odebraniu pucharu mogłem powiedzieć: ,,szanujmy słabszych kolegów na boisku, bo jak będziemy popisywać się i traktować słabszych jak tyczki, to wcale nie będą ćwiczyć, a przez to ich zdrowie będzie słabło”. Czułem, że pierwsze miejsce i bycie kapitanem było wolą Bożą, aby to potem powiedzieć.

Na drugim roku pojawiła się poważna próba. Moja była dziewczyna powtarzała drugi rok na studiach katechetycznych i mieliśmy być na jednym roku przez 4 następne lata. Gdy mi to powiedziała, to odpowiedziałem, że damy radę. Ale jak przyszło co do czego, to poprzeczka była wysoko. Dużo modliłem się i rozmawiałem z kierownikiem duchowym. W momencie największego znaku zapytania przyszło zrozumienie, że ja mam w sercu wdzięczność do niej, a nie miłość. Mojej drogi byłem pewny na 100%. I tak poprzeczkę dwa metry w skoku wzwyż przeskoczyłem na kolanach, dzięki modlitwie i mądremu kierownictwu duchowemu.

W seminarium korzystałem z wiedzy i duchowości księży wychowawców i profesorów. Jestem wdzięczny wszystkim. Widziałem, że ojciec duchowny jest ze mnie dumny i zadowolony. Opiekunowie drużyny piłkarskiej mieli ze mnie pożytek. Jeden od razu powiedział, że mam być gwiazdą. Na co ja odpowiedziałem, że ja chcę pokornie tylko pomóc tyle, ile potrafię. Wiele moich cech zostało odkrytych i umocnionych przez wychowawców. Mój proboszcz ks. prałat Henryk powiedział, że kto będzie miał mnie na parafii, to będzie miał wielki pożytek. Ks. od homiletyki ks. dr Sławomir powiedział na ćwiczeniach, że słów to mi nie zabraknie na kazaniach. Ks. od liturgiki ks dr Dariusz powiedział, że mam bardzo dobry głos, gdy były ćwiczenia celebracji Najświętszej Ofiary. Tutaj muszę wspomnieć, że ok. trzeciego roku seminarium głosił nam rekolekcje pewien egzorcysta. Był chudy, wyposzczony i pełen Bożego dostojeństwa. Celebrował z taką miłością Najświętszą Ofiarę i unosił Jezusa tak powoli, że od razu zapragnąłem tak podnosić Chrystusa (co miało okazać się w przyszłości wielkim darem, a jednocześnie słodkim jarzmem).

Mile wspominam świeckiego profesora od filozofii Pana Ptaszka. Ależ miał pasję do przedmiotu. Zbierałem jak pszczoła to, co dobre. Trudne sprawy przemadlałem. Wśród kleryków byłem średnio lubiany. Gdy zostałem magistrem ordinis i miałem wyznaczać rejony do sprzątania, a potem sprawdzać je, to zaczęło się sporo trudności. Za dawanie powtórek doczekałem się nawet kazania pewnego diakona na mój temat, jakim to ja jestem faryzeuszem nakładającym ciężary. Dzięki łasce uniosłem to oraz wiele innych zniewag, które oddaję Bożemu miłosierdziu i Bożej sprawiedliwości. Wybaczyłem wszystkim i proszę pokornie o wybaczenie, jeśli ktoś ma do mnie jakiś żal.

Pewnego razu podczas adoracji Bóg pokazał mi moich kochanych współbraci, do których powinienem pójść i wyciągnąć rękę. Przypomniał mi, że do dziewczyny tak czyniłem nawet wtedy, gdy nie czułem się winny. Wiedziałem, że wygranym w oczach Boga jest ten, kto jest otwarty na dialog i pojednanie. Tak też zrobiłem. Jeden z braci tylko uśmiechnął się dziwnie. Drugi miał drzwi zamknięte, a trzeci odpowiedział, że ze mną to się nie da, bo wychowawcy mówią, że mnie to powinno się naśladować. Dodał, że nie wyobraża sobie w przyszłości ze mną pracować. (oczywiście Bóg ma poczucie humoru i tak się w przyszłości stało).

Przez cały okres seminarium chodziłem na pielgrzymki piesze do Częstochowy z grupą z rodzinnej parafii. To był wspaniały czas uwielbiania Boga przez Niepokalane Serce Maryi. Cały czas dziękowałem za piękne prowadzenie i wszelkie łaski.

Chyba dwa razy szedłem także do Niepokalanowa na pielgrzymkę trzeźwościową. Raz proboszcz powiedział, że chyba za dużo tych praktyk wybrałem. To z rana byłem w parafii na Mszy świętej, a potem wsiadałem na rower i jechałem do pielgrzymów. Ktoś brał mój rower przez cały dzień, a ja po całym dniu pielgrzymowania wracałem do domu i znowu byłem rano na Mszy w parafii i znowu na rower. Tak było przez 3 dni. To było Boże szaleństwo. Gdy trzeciego albo czwartego dnia miałem wrócić ok. 60 km na rowerze po kilku odcinkach pielgrzymowania i porannego pojechania 30 km do pielgrzymów i jeszcze była szalona burza, a ja byłem na rowerze między szalejącymi końmi w Wyśmierzycach… Anioł Stróż pomógł i jak żółw błotnisty dojechałem do domu.

Drugą praktyką wakacyjną były obozy z caritasu dla ubogiej młodzieży z moim byłym wychowawcą Dariuszem oraz kolegami klerykami jako opiekunami Maciejem i Pawłem. To był wspaniały czas z górami w tle.

Po święceniach diakonatu miałem takie ciekawe zdarzenie. Gdy zawiozłem z kolegą ciasto do domu dziecka na ul. Kolberga po uroczystościach, to panie opiekunki zapytały, z jakiej to okazji. Odpowiedziałem, że mieliśmy święcenia diakonatu. Zapytały, co tam się ślubuję. Odpowiedziałem i zostałem słownie atakowany przez jakieś 20 min i to jak z karabinu maszynowego. Nawet nie mogłem nic odpowiedzieć. Jak już tak wystrzelały wszystko i patrzyły głupio w sufit, to powiedziałem, że Kościół nie strzela, ludzie sami odchodzą. Jedna z pań odpowiedziała: ,,idealista się trafił, zniszczą cię tam”. Uśmiechnąłem się i nie rozumiałem, że to był duchowy atak przez te biedne osoby.

Na ostatnim roku seminarium pojechałem jako diakon na oazę 3 stopnia do Skarżyska Kamiennej z ks. Grzegorzem. Uznałem, że oaza jest kolejnym po pielgrzymce najpiękniejszym czasem w roku. I tak miałem prowadzić później oazę jeszcze ok. 10 razy (2 razy 3 stopień młodzieżowy i 8 razy 2 stopień młodzieżowy w górach).

Ciąg dalszy nastąpi…

Przeczytaj także:

  1. Panama z plebiscytem w tle
  2. Św. Jan Paweł II wciąż żyje
  3. Troska Maryi
Opublikowane w

ROZDZIAŁ IV ORAZ V – STUDIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO I POWOŁANIE

ROZDZIAŁ IV

STUDIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

Z dostaniem się na studia jest związana historia z uśmiechem. Moja dziewczyna miała na mnie taki wpływ, że jak przyszła na mój pierwszy mecz, to od razu strzeliłem trzy bramki (a wcześniej zero goli przez kilka meczy, choć w juniorach byłem napastnikiem). I tak na egzaminach wstępnych na studia wychowania fizycznego, gdy był bieg na 1500 metrów, to mój kolega krzyczał z trybun: ,,dawaj Daniel, N. patrzy”. Zacząłem finisz 300 metrów przed metą i wyprzedziłem wielu chłopaków. Przybiegłem drugi w serii. Poprawiłem życiowy rekord z treningów o ponad 20 sekund. Zapytałem kolegę po biegu: ,,gdzie jest moja dziewczyna?”, a on powiedział:, ,,żartowałem”. Jeżeli człowiek potrafi tak człowieka zmotywować, to co dopiero Bóg. Z Nim wszystko jest możliwe! Dzięki Bogu dostałem się na wymarzone studia.

Na studiach stałem się wyróżniającym studentem pod względem nauki. Lubiłem uczyć się. Nawet dostałem ocenę bardzo dobry z anatomii. Doktor zobaczył indeks na egzaminie ustnym i powiedział, że pan to chyba na wyższą ocenę, po czym zadał mi trudne pytanie. Lubiłem anatomię. Poznawanie kości, mięśni i całego układu ruchu pomagało mi w ćwiczeniach na siłowni oraz w treningach piłkarskich.

W przedmiotach sportowych nadrabiałem pracowitością moje słabsze od innych warunki fizyczne. Pomagałem trzem kolegom (Jarkowi, Adrianowi i Krzyśkowi) w zbliżaniu się do Boga. To była taka moja cicha pasja. Wiedziałem, że Bóg daje prawdziwą radość i wolność. To On uzdrowił mnie z młodzieżowego hazardu w postaci grania na maszynach i obstawiania meczy piłkarskich.

Bardzo mile wspominam rok studiów i wszystkich kolegów. Z dwoma pamiętam ciekawe zdarzenia. Jednym z kolegów był Konrad – najbardziej znany na roku. Grał w Radomiaku. Dzięki niemu zacząłem chodzić na mecze Radomiaka. Bolało mnie, że niektórzy kibice wulgaryzują, a dzieci muszą tego słuchać. Konrad był fantastycznym piłkarzem i pokornym człowiekiem. Szybko zrobił karierę. Przeszedł do Polonii Warszawa, a potem do mistrza kraju – Wisły Kraków. Zagrał nawet w reprezentacji Polski i w eliminacji Ligi Mistrzów. Nagle karierę zniszczył mu kleszcz, który zaraził go boleriozą. Pomagałem mu podczas jednego przedmiotu na korytarzu, gdy szykował się do poprawki. Jemu jako pierwszemu na studiach powiedziałem o moim wyborze drogi kapłańskiej, ponieważ nie jechał z nami na obóz sportowy. Wiedział, że ma transfer i przechodzi do Warszawy. Odpowiedział: ,,ty zawsze byłeś trochę inny, nie używałeś brzydkich słów (chyba dwa razy w życiu, chwała tylko Bogu), kolegowałeś się z N., z którym nikt nie chciał się kolegować”. Ponad to życzył mi powodzenia na nowej drodze.

Drugim ciekawym kolegą był twardy z charakteru Adrian. Stawiałem mu granice, gdy rozpychał się zbytnio. Polubił mnie za to. A jak dowiedział się na obozie sportowym, że podjąłem taką decyzję zostawienia ulubionych studiów i pójścia do seminarium, to użył brzydkiego słowa, mówiąc, że mi coś zrobi. Uznałem to za przejaw sympatii. Mimo zdecydowania się na drogę kapłańską w maju 2004 roku, dokończyłem rok akademicki i pojechałem jeszcze na obóz sportowy, żeby zaliczyć wszystkie zajęcia. Wziąłem na obóz Pismo święte i kupiłem na obozie książkę Jana Pawła II pt. ,,Wstańcie chodźmy”. Jedni koledzy pili na obozie, a ja miałem takie pobożne lektury. Gdy powiedziałem kolegom o kapłaństwie na nocnej warcie w lesie, to pytali mnie, co mają w sobie poprawić, a ja nieudolnie głosiłem im mini kazania.

Bardzo miło wspominam z tego czasu profesorów: od gimnastyki Pana Stasia Nowaka od gimnastyki oraz Pana Tuzimka od Historii Kultury Fizycznej. To byli nauczyciele z pasją. Ubolewałem natomiast nad panami od ……… i ………… Wybaczam im gorszące postawy.

ROZDZIAŁ V

POWOŁANIE

A jak to się stało, że wreszcie podjąłem decyzję pójścia za Bogiem? Mimo znaków z Pisma świętego oraz z konfesjonału, a także cichych natchnień, że wielką radość mam w pomaganiu kolegom na studiach (a w konfesjonale, na ambonie i w szkole miałbym więcej możliwości do pomagania), nie miałem odwagi zostawić dziewczyny, klubu, rodziny i wszystkich ziemskich przywiązań. Jednak szczera, codzienna modlitwa: ,,nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie Boże”, owocowała.

Przyszedł dzień, w którym podczas jakiegoś meczu nie wychodziło mi na boisku i w sercu modliłem się w trakcie gry. Usłyszałem w duchu: ,,ty nie jesteś do piłki, lecz do modlitwy”. To mnie bardzo dotknęło. Postanowiłem powiedzieć to dziewczynie. Pojechałem do niej. Dodam, że ok. dwa tygodnie wcześniej powiedziała mi, że boi się, bo myśli, że Bóg mnie jej zabierze. Na co ja odpowiedziałem: ,,czy mnie, czy ciebie Bóg dla siebie wybierze poprzez powołanie, to to drugie z nas będzie się radować z tego, gdyż pragniemy dla siebie szczęścia”. I tak te dwa tygodnie później pojechałem jej powiedzieć, że zacząłem na poważnie myśleć o powołaniu. Na co ona powiedziała podczas rozmowy: ,,czy chcesz pójść do seminarium?” Odpowiedziałem w jednej chwili: ,,CHCĘ”. I sam byłem w szoku, że tak powiedziałem. Zaczęliśmy płakać. Pytała: ,,jak to teraz będzie?”. Ona studiowała w seminarium na kierunku katechetycznym, a ja w tym samym miejscu miałem formować się na kapłana. Powiedziała: ,,idź i pokaż im poziom”. Znała moją gorliwość i to, jak Bóg mnie prowadził. Oczywiście cała chwała tylko dla Boga, a nie mnie marnego grzesznika. Na potwierdzenie tej tezy przytoczę jeszcze jedno zdarzenie…

Gdy poszedłem na spowiedź i powiedziałem, że wybrałem powołanie, to ksiądz nic nie powiedział i udzielił mi rozgrzeszenie. Byłem pysznie zdruzgotany, że nie dostałem żadnej rady. Dzień później byłem u spowiedzi u kapłana, który rok wcześniej zasugerował mi, co może być moim powołaniem. Powiedziałem mu, jak dzień wcześniej byłem potraktowany lekkomyślnie podczas sakramentu i co to we mnie wywołało. Na co dostałem odpowiedź jeszcze bardziej wbijającą w pięty: ,,nie wiem, czy będziesz dobrym księdzem. Chyba że Bóg da ci wiele pokory”. Od tej pokory kupowałem wszystkie książki o pokorze. Studiowałem i modliłem się żarliwie o łaskę pokory.

Kolejno dowiedzieli się o mojej decyzji: tata, mama, rodzeństwo, miejscowy proboszcz. Tata wiele razy był krytyczny wobec postaw kapłanów. Wysoko stawiał im poprzeczkę. Powiedział mi, że ludzie będą mi patrzeć na ręce i nie będę miał prywatnego życia. Mama zapłakała ze wzruszenia. Bracia byli zaskoczeni. Starszy brat nabrał do mnie dużo szacunku. Młodszy brat wydawało mi się, że ma we mnie jakiś wzór. Zaczynało się dla mnie nowe życie.

Proboszcz zapytał, czy dobrze zastanowiłem się, bo np. przyjdzie sobota, koledzy będą bawić się, a ja będę pisał kazanie. Ja natomiast byłem pewien, że tę drogę wybrał dla mnie Bóg i sam dał mi łaskę, abym dał ten pierwszy krok. Czułem w sobie wielkie działanie Boga. Pościłem o chlebie i wodzie i czułem jakiś wewnętrzny heroizm, że mógłbym góry przenosić. Zacząłem chodzić codziennie na Msze parafialne. Nawet zgłosiłem się do pomagania na cmentarzu. Poszedł ze mną mój młodszy brat. Byliśmy jedynymi, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie księdza proboszcza. To był dopiero heroizm. Ja nigdy wcześniej nie byłem ani ministrantem, ani nie należałem do oazy. Byłem łysym dresem, piłkarzem, ale w miarę dobrym w sercu chłopakiem, który tylko wyglądał na cwaniaczka.

Dodam jeszcze, że od mamy mojej dziewczyny, Pani N dostałem książkę pt. ,,Święty i diabeł” o ks. Janie Marii Vianneyu. To była moja pierwsza pobożna książka, a św. Jan Maria Vianney stał się dla mnie ulubionym świętym. Kupiłem nawet małą figurę Maryi (taką jak miał ks. Vianney od dzieciństwa) i mam ją do dzisiaj przy klęczniku.

Ten etap życia zakończyłem albumem ze zdjęciami i końcowym napisem:
,,A teraz Jezu ufam Tobie! Tobie pragnę ofiarować swe życie. Dziękuję za wielką łaskę. Jam tylko Twoim sługą, bez Ciebie nie ma w nas nic co dobre. Panie nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie. Dziękuję za wszystko!!!”

Dodam dzisiaj bolesny bonus, jak niszczy się powołania. Jednak prawdziwego powołania nie da się pokonać, PONIEWAŻ JEST ONO OD BOGA:

https://rumble.com/v2x8amc-pobi-grozi-i…-zapali-z-policjantem….html

Przeczytaj także:

  1. Poświęcam w ofierze samego siebie
  2. Czas się wypełnił
  3. Bóg z Tobą