Tag: św. Paweł

27 kwietnia 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa i liturgii godzin:

,,W następny szabat niemal całe miasto zebrało się, aby słuchać słowa Bożego. Na widok tych rzesz zawiść ogarnęła Żydów i miotając bluźnierstwa sprzeciwiali się słowom Pawła. Wtedy Paweł i Barnaba oświadczyli otwarcie: ,,Wam trzeba było najpierw głosić słowo Boże. Ponieważ jednak je odrzucacie i sami nie uważacie się za godnych żywota wiecznego, więc zwracamy się do pogan. Bo tak rozkazał nam Pan:
Ustanowiłem cię światłością pogan,
abyś stał się zbawieniem aż po krańce ziemi”.
Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie; i wszyscy, którzy byli przeznaczeni do żywota wiecznego, przyjęli wiarę. Tak to szerzyło się słowo Pańskie po całej okolicy. Żydzi zaś podburzyli pobożne a znakomite niewiasty oraz mężów zajmujących w mieście przodujące stanowiska; wzniecili przeciwko Pawłowi i Barnabie prześladowanie i wypędzili ich ze swojej okolicy. Oni więc strząsnęli proch z nóg swoich wyrażając w ten sposób sprzeciw wobec nich i powędrowali do Ikonium. Uczniowie zaś byli pełni wesela i Ducha Świętego”. Dz 13, 44-52

,,Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela”. Ps 98

,,Jeżeli trwacie w nauce mojej,
jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę”. J 8, 31b-32a

,,Gdyście byli mnie poznali, znalibyście także Ojca mego. Teraz go już znacie; widzieliście go przecież”. Wtedy rzekł do niego Filip: ,,Panie, pokaż nam Ojca! To nam wystarczy”. Jezus mu odpowiedział: ,,Tak dawno już jestem z wami, a ty mnie jeszcze nie znasz Filipie? Kto mnie widział, widział także i Ojca. Jakże możesz mówić: Pokaż nam Ojca? Czy nie wierzysz, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec jest we mnie? Słów, które do wam mówię, nie mówię od siebie. A Ojciec, który przebywa we mnie, dokonuje swych dzieł. Wierzcie mi: ja jestem w Ojcu, a Ojciec jest we mnie; wierzcie w to choćby dla samych czynów.
Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: kto wierzy we mnie, ten będzie spełniać czyny, które ja spełniam; owszem jeszcze większych nad te dokona. Bo ja idę do Ojca. Wszystko o co Ojca w imię moje prosić będziecie, spełnię, aby Ojciec był uwielbiony w Synu. O cokolwiek mnie prosić będziecie w imię moje, spełnię”. J 14, 7-14

,,Ja, Jan, ujrzałem innego anioła, zstępującego z nieba i mającego wielką władzę, a ziemia od chwały jego rozbłysła. I głosem potężnym tak zawołał: „Upadł, upadł Babilon, stolica. I stała się siedliskiem demonów i kryjówką wszelkiego ducha nieczystego, i kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i budzącego wstręt, bo winem zapalczywości swojego nierządu napoiła wszystkie narody, i królowie ziemi dopuścili się z nią nierządu, a kupcy ziemi wzbogacili się ogromem jej przepychu”.
I usłyszałem inny głos z nieba mówiący: „Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli: bo grzechy jej narosły aż do nieba, i wspomniał Bóg na jej zbrodnie. Odpłaćcie jej tak, jak ona odpłacała, i za jej czyny oddajcie podwójnie: w kielichu, w którym przyrządzała wino, podwójny dział dla niej przyrządźcie. Ile się wsławiła i osiągnęła przepychu, tyle jej zadajcie katuszy i smutku. Ponieważ mówi w swym sercu: «Zasiadam jak królowa i nie jestem wdową, i z pewnością nie zaznam żałoby», dlatego w jednym dniu nadejdą jej plagi: śmierć i smutek, i głód; i będzie ogniem spalona, bo mocny jest Pan Bóg, który ją osądził.
I będą płakać i lamentować nad nią królowie ziemi, którzy nierządu z nią się dopuścili i żyli w przepychu, kiedy zobaczą dym jej pożaru. Stanąwszy z daleka ze strachu przed jej katuszami, powiedzą: «Biada, biada, wielka stolico, Babilonie, stolico potężna! Bo w jednej godzinie sąd na ciebie przyszedł!» A kupcy ziemi płaczą i żalą się nad nią, bo ich towaru nikt już nie kupuje: towaru – złota i srebra, drogiego kamienia i pereł, bisioru i purpury, jedwabiu i szkarłatu, wszelkiego drewna tujowego i przedmiotów z kości słoniowej, wszelkich przedmiotów z drogocennego drewna, spiżu, żelaza, marmuru, cynamonu i wonnej maści, amomum, pachnideł, olejku, kadzidła, wina, oliwy, najczystszej mąki, pszenicy, bydła i owiec, koni, powozów oraz ciał i dusz ludzkich. Dojrzały owoc, pożądanie twej duszy, odszedł od ciebie, a przepadły dla ciebie wszystkie rzeczy wyborne i świetne, i już ich nie znajdą.
Kupcy tych towarów, którzy wzbogacili się na niej, staną z daleka ze strachu przed jej katuszami, płacząc i żaląc się w słowach: «Biada, biada, wielka stolico, odziana w bisior, purpurę i szkarłat, cała ozdobna w złoto, drogi kamień i perłę, bo w jednej godzinie przepadło tak wielkie bogactwo!»
A każdy sternik i każdy żeglarz przybrzeżny, i marynarze, i wszyscy, co pracują na morzu, stanęli z daleka i patrząc na dym jej pożaru, tak wołali: «Jakież jest miasto podobne do stolicy?» I rzucali proch sobie na głowy, i wołali płacząc i żaląc się w słowach: «Biada, biada, bo wielka stolica, w której się wzbogacili wszyscy, co mają okręty na morzu, dzięki jej dostatkowi, przepadła w jednej godzinie». Wesel się nad nią, niebo, i święci, apostołowie, prorocy, bo Bóg przeciw niej rozsądził waszą sprawę”. Ap 18, 1-20

,,Wszyscy razem tworzymy jedno ciało i jesteśmy nawzajem dla siebie członkami, a łączy nas w jedno Chrystus więzią miłości: „On bowiem obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur wrogości i pozbawił mocy Prawo przykazań wyrażone w zarządzeniach”. Niech więc panuje między nami zgodność uczuć, i gdy jeden cierpi, niech współcierpią z nim inni, a gdy jeden jest wyróżniony, niech razem z nim wszyscy się radują.
Dlatego mówi święty Paweł: „Przyjmujcie się wzajemnie, bo i Chrystus was przyjął ku chwale Boga”. Przyjmujemy się nawzajem wtedy, gdy staramy się być jednomyślni, niosąc jeden drugiego brzemiona, „zachowując jedność ducha dzięki więzi, jaką jest pokój”. Tak właśnie przyjął nas Bóg w Chrystusie. Prawdomówny jest bowiem ten, kto mówi: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego wydał za nas”. Bo Chrystus został dany jako okup za nas wszystkich, abyśmy mieli życie. Przez Niego zostaliśmy przeniesieni ze śmierci do życia i odkupieni od śmierci i grzechu. Cel owego planu Bożego przedstawia święty Paweł mówiąc, że Chrystus stał się sługą obrzezanych dla okazania prawdomówności Boga. Albowiem Bóg obiecał praojcom Żydów, że w ich potomstwie będzie błogosławiony i że je pomnoży jak gwiazdy na niebie. Ukazał się więc w ludzkim ciele i stał się człowiekiem Ten, który jest Bogiem i Słowem Boga, i jako Bóg zachowuje wszelkie stworzenie i wszystkim daje zbawienie. Przyszedł zaś na ten świat w ciele nie po to, by Jemu służono, lecz raczej, jak sam powiedział, aby stać się sługą i wydać siebie samego na okup za wszystkich.
Powiedział też Pan otwarcie, że przyszedł, aby dopełnić obietnic danych Izraelowi: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”. Słusznie więc powiedział apostoł Paweł, że Chrystus stał się sługą obrzezanych, aby spełnić obietnice dane ojcom, i że dlatego został ofiarowany przez Boga Ojca. Został posłany także po to, aby poganie dostąpili miłosierdzia i wielbili Go jako Stwórcę i Budowniczego wszechświata, Zbawiciela i Odkupiciela.
Tak więc Boża łaskawość rozpostarła się na wszystkich i objęła także pogan, a tajemnica Chrystusowej mądrości nie chybiła swego celu, którym była łaskawość: w miejsce tych, którzy odpadli, cały świat doznał od Boga miłosierdzia i otrzymał zbawienie”. – św. Cyryl Aleksandryjski