Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. Łk 14, 11
Popatrz na dzisiejszy świat pełen pychy i próżności. Spróbuj zauważyć ludzi, którzy wywyższają się w konkretnych czynach i słowach. Oni często mają przez to zbyt wysokie mniemanie o sobie. Czy lubisz przebywać wśród nich? Czy imponują Ci takie postawy? Czy też chcesz być ,,podziwiany”?
Teraz przypomnij sobie kogoś, w kim widzisz wiele pokory i uniżenia. Może to będzie Jezus, Maryja albo ktoś z Twoich znajomych. Jakie postawy przyjmuje ta osoba? Jak inni ją postrzegają? Czy świat promuje takie osoby? Jestem pewien, że większość, która naśmiewa się z tych ,,ostatnich” – w duchu im zazdrości im i podziwia ich. Myślę, że oni też pragną mieć w sobie taki pokój wypływający z pokory. Często po wielu atakach na takie osoby – w końcu dostrzega się w nich wielką wartość.
Im dłużej towarzyszę osobom, którym coś nie wyszło i są uznawane za gorsze – zauważam, że w nich jest najwięcej pokory i Bożego blasku. To cierpienie, którego doświadczają uniża ich i uszlachetnia serce.
Dziękuję Ci Panie za każde uniżenie, poprzez które uszlachetniałeś moje serce. Nie chcę podążać za wielkością. Wypełnij mnie Twoją cichą i pokorną miłością. Pragnę patrzeć na Ciebie i uczyć się Twojej miłości wciąż na nowo. Pozwól mi zanurzyć się w Twojej pokorze.
Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem. Mt 11, 29