14 stycznia 2024 roku
W tym dniu ważne dla mnie były poniższe słowa z Liturgii słowa:
,,Wszystko mi wolno”, lecz nie wszystko przynosi pożytek. ,,Wszystko mi wolno”, lecz ja nie poddam się czemukolwiek w niewolę. Pokarm jest dla żołądka, a żołądek dla pokarmu; a Bóg zniszczy jedno i drugie. Lecz ciało nie jest dla nieczystości, ale jest dla Pana, a Pan dla ciała. A Bóg, który z martwych wskrzesił Pana, wskrzesi i nas z martwych przez moc swoją.
Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusowymi? Czyż wolno mi wziąć członki Chrystusa i uczynić z nich członki nierządnicy? Przenigdy! Czyż nie wiecie, że ten który oddaje się nierządnicy, staje się z nią jednym ciałem? Bo powiedziane jest: ,,Ci dwoje staną się jednym ciałem”. Przeciwnie ten, który oddaje się Panu, staje się z nim jednym duchem. Uciekajcie przed nieczystością! Wszelki innych grzech, jakiego się człowiek dopuszcza., pozostaje poza jego ciałem; lecz nieczysty grzeszy przeciwko własnemu ciału. Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was mieszka? Otrzymaliście go od Boga – i nie należycie już do siebie samych. Wykupieni jesteście za wielką cenę. Dlatego uwielbiajcie Boga i noście Go w ciele waszym”. 1 Kor 6, 12-20
W tym dniu przeczytałem również ważne treści z książki autorstwa ks. Leonarda Goffina:
,,Bracia! Mając dary wedle łaski, która nam jest dana, różne, bądź proroctwo wedle przystosowania wiary, bądź posługowanie w usługowaniu, bądź kto uczy w nauce, kto napomina w napominaniu, kto użycza w prostości, kto przełożony jest w pieczołowaniu, kto czyni miłosierdzie z wesołością, miłość bez obłudności. Brzydząc się, przystawając ku dobremu, miłością braterstwa jedni drugich miłując, uczciwością jeden drugiego uprzedzając, w pilności nie leniwi, Duchem pałający, Panu służący, nadzieją się weselący, w utrapieniu cierpliwi, w modlitwie ustawiczni, potrzebom Świętych udzielający, w gościnności się kochający, błogosławcie prześladującym was, błogosławcie, a nie przeklinajcie. Weselcie się z weselącymi, płaczcie z płaczącymi, toż jeden o drugim rozumiejąc, wysoko nie rozumiejąc, ale się z pokornymi zgadzając”.
Czego uczy nas w tej lekcyi Apostoł św.?
1 Apostoł św. napomina każdego chrześcijanina, aby na dobre użył zdolności od Boga udzielonych. Kto ma urząd, niechaj go tak sprawuje, aby kiedyś mógł przed Bogiem się usprawiedliwić. 2 Szczególnie zaś zachęca do bratniej miłości, którą okazać możemy uczynkami miłosierdzia, jak np. gościnnem podejmowaniem przybyszów i udzielaniem wsparcia i jałmużny tym, którzy wskutek nieszczęścia lub pokrzywdzenia stracili swe mienie. 3 Nakazuje nam cieszyć się z dobrobytu bliźnich, a smucić się z nich niedoli, tak jakbyśmy się cieszyli lub smucili z własnego dobrobytu lub własnej niedoli.Jaki jest najlepszy sposób okazania bratniej miłości?
Miłość, nakazująca nam kochać bliźniego jak rodzonego brata, polega szczególnie na pokorze. Pokorny bowiem ceni wyżej bliźniego, niż siebie samego, widzi w nim tylko dobre przymioty i zalety, cierpliwie znosi jego ułomności i zawsze mu okazuje szacunek, uprzejmość i usłużność. Skutkiem tej pokory jest spokojne pożycie z bliźnimi, gdy tymczasem pomiędzy pysznymi, z których jeden uważa się za wyższego i lepszego od innego, zawsze zachodzą kłótnie i swary.Co nakazuje apostoł przełożonym?
Nakazuje im sprawować obowiązki swego urzędu ściśle i sumiennie. Surowy wyrok Bozki czeka tych, którzy dla zysku ubiegają się o zaszczytne donośne urzędy i chwytają je bez względu na to, czy posiadają odpowiednie zdolności, czy nie. Jeśli je posiadają, pełnią niedbale i ladajako połączone z tym urzędem obowiązki, a może i przekupstwem się kalają. Na takich wydaje Pan Bóg srogi wyrok (Iz 1, 23), mówiąc: ,,Książęta twoje niewierne, towarzysze złodziejscy. Wszyscy miłują dary a idą za nagrodą. Sierocie nie czynią sprawiedliwości, a sprawa wdowia nie przychodzi przed nich”. Wyrok Bozki szybko się na nich ziści i surowo sądzeni będą ci, co są przełożeni nad innymi. (Mdr 6, 6).WESTCHNIENIE
Daj nam łaskę, Panie, abyśmy według Twej woli i nauki św. Pawła ozdobili się cnotą pokory i miłości, litowali się nad cierpiącymi niedostatek, lekceważyli siebie samych i zniżali się do najniższych i tym sposobem razem z nimi dostąpili nieba”.Oraz
,,Świat raczy początkowo swych gości słodkiem winem rozkoszy, ale upojeni temi rozkoszami czują gorycz po ich spożyciu, wyrzuty sumienia, obawę sądu Bożego, wstyd i hańbę. Zbawiciel podaje nam początkowo kielich gorzkich cierpień, ale gorycz ta z czasem zamienia się na słodycz i wiekuistą radość w niebiesiech.
MODLITWA
Najdobrotliwszy Jezu! Stosownie do Twej woli przenoszę na tym świecie drętkie wino utrapień nad słodki napój rozkoszy, abym w niebie poił się wybornem winem wiekuistych radości”.