Tag: Mojżesz

24 lipca 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa i liturgii godzin:

,,Bracia! Jeśli posługiwanie śmierci, utrwalone literami w kamieniu, dokonywało się w chwale, tak iż synowie Izraela nie mogli spoglądać na oblicze Mojżesza z powodu jasności jego oblicza, która miała przeminąć, to o ileż bardziej pełne chwały będzie posługiwanie Ducha! Jeżeli bowiem posługiwanie potępieniu jest chwałą, to o ileż bardziej będzie obfitować w chwałę posługiwanie sprawiedliwości. Wobec przeogromnej chwały okazało się w ogóle bez chwały to, co miało chwałę tylko częściową. Jeżeli zaś to, co przemijające, było w chwale, daleko więcej cieszy się chwałą to, co trwa. Żywiąc przeto taką nadzieję, z jawną swobodą postępujemy, a nie tak jak Mojżesz, który zakrywał sobie twarz, ażeby synowie Izraela nie patrzyli na koniec tego, co było przemijające. Ale stępiały ich umysły. I tak aż do dnia dzisiejszego, gdy czytają Stare Przymierze, pozostaje nad nimi ta sama zasłona, bo odsłania się ona w Chrystusie.
I aż po dzień dzisiejszy, gdy czytają Mojżesza, zasłona spoczywa na ich sercach. A kiedy ktoś zwraca się do Pana, zasłona opada. Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański – tam wolność. My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu.
Przeto oddani posługiwaniu zleconemu nam przez miłosierdzie, nie upadamy na duchu. Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka. A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga”. 2 Kor 3, 7 – 4,4

W tym dniu przeczytałem ważne dla mnie treści w książce kardynała Jana Bona pt. ,,O rozpoznawaniu duchów”:

,,Dlaczego zaś więcej zjawień i objawień dokonuje się we śnie aniżeli na jawie – wypływa to z różnych przyczyn.
Na jawie dusza zwykła się zajmować wieloma sprawami i kłopotami, zwykła się zatrudniać i rozrywać nauką, zwykła zapominać o sobie, a zaprzątać się brudnymi nieraz pociechami, a to wszystko przeszkadza jej, że nie może widzieć tego, co dobre i sprawiedliwe. Przeciwnie zaś – we śnie, uwolniona od wszelkich trosk i wpływów zewnętrznych, zostawiona samej sobie i skupiona, łatwo odczuwa, cokolwiek się nawinie władzom wewnętrznym, i należycie to rozsądza.

Zresztą na jawie zwykł umysł wszystkie wrażenia i wyobrażenia poddawać pod sąd ludzkich pojęć, a kiedy zauważy, że się coś z nimi nie zgadza, zwykł je po prostu odrzucać. We śnie zaś występuje on więcej w biernej, aniżeli w czynnej roli, toteż więcej jest skłonny i zdolny do przyjmowania Boskich poruszeń. Nie dopytuje się o dowody na poparcie prawdy, lecz wierzy bez takowych.
Wreszcie pomaga do tego i cisza nocna, i spokój panujący w zewnętrznych zmysłach, i zupełna niezależność od zewnętrznych przedmiotów, które zwykły duszę bardzo rozrywać. Toteż przedmioty przedstawione duszy we śnie łatwiej się do niej dostają i jaśniej się rysują. Ponieważ zaś – w razie pochodzenia od Boga – zawsze mają jakieś znaczenie, przeto człowiek przy uśpieniu zmysłów łatwiej je przyjmuje, bo w takim razie nie ma do pokonania zawad zewnętrznych. A ta okoliczność, że człowiek śpiący nie poznaje sposobu oglądania i poznawania sennych widzeń, bynajmniej nie zmniejsza ich korzyści.

,,Kiedy bowiem we śnie lub zachwyceniu” – mówi święty Augustyn – ,,powstaną w duszy wyobrażenia, nie dadzą się odróżnić od rzeczywistych przedmiotów, aż dopiero wtenczas, kiedy człowiek powróciwszy do zmysłów, pozna, że miał przed sobą obrazy, które przyszły do niego nie drogą zmysłów. Któż bowiem nie poznaje natychmiast po przebudzeniu, że tylko same obrazy przesuwały się mu przed oczyma duszy, chociaż ich we śnie nie mógł odróżnić od rzeczywistych przedmiotów?”
Tak się wyraża święty Augustyn o snach, o zachwyceniu zaś powiada, że znał wiarygodnego prostaczka, który opowiadał o sobie, że niekiedy na jawie popadał w widzenia duchowe. ,,Dusza” – mawiał on – ,,a nie oczy ciała mego widziały” w takim stanie. A jednak – powiada dalej święty Augustyn o tym człowieku – nie umiał rozpoznać, czy to, co widział, było ciałem, czy tylko obrazem, bo też nie był należycie wykształcony.

Pewną zaś jest rzeczą, że we śnie widzi się nie rzeczywiste przedmioty, ale ich obrazy, chociaż takie obrazy zwyczajnie nazywamy rzeczami. Wszak człowiek opowiadający swój sen powiada: widziałem górę, widziałem rzekę, widziałem trzech ludzi itp. Używa tedy na wyrażenie obrazów sennych słów, które zawierały tylko zaledwie podobieństwo onych przedmiotów rzeczywistych, gdyż we śnie istotnie tak się nam wszystko wydaje, jakbyśmy na jawie patrzyli na przedmioty i jakby zmysły nasze były przy tym czynne.
Dalej należy zauważyć, że sny bywają niekiedy jasne i wyraźne, jak np. sny Abimeleka, Labana, świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, i trzech Mędrców. Niekiedy zaś bywają ciemne i zawiłe, jak np. sen faraona, Nabuchodonozora i Daniela.

Nie można się temu dziwić, że sny pochodzące od szatana bywają niekiedy zagadkowe i dwuznaczne. Szatan bowiem budząc pewne poruszenia w wyobraźni lub przepowiadając coś ukrytego, a nie znając na pewno rzeczy przyszłych, posługuje się wyrażeniami wielce zagmatwanymi. Tak zaś niejasno i dwuznacznie sprawę przedstawia, iż da się ją różnie tłumaczyć, tak że w razie niesprawdzenia się snu, spada wina na tego, co sen rzekomo źle wyłożył.

Sny zaś pochodzące od Boga dlatego są niekiedy trudne i ciemne, że tego domaga się wzniosłość przedmiotu albo wola Boża, ażeby po wykład takiego snu udano się do jakiegoś światłego męża; lub też – aby proszono o to samego Boga; lub wreszcie dlatego, że Pan Bóg chce, aby sen pozostał niezrozumiałym aż do tej chwili, kiedy go potwierdzą rzeczywiste fakty. Bo sny ,,nie dlatego” – mówi uczenie Tertulian – ,,są prawdziwe, że się je miewa rzeczywiście, ale dlatego, że się spełniają. Wiarygodność snu pokazuje się ze skutków, ale nie z widzenia”. Ze snami ma się rzecz tak samo jak z proroctwami. ,,Proroctwo zaś” – powiada święty Chryzostom – ,,nie w chwili ogłoszenia, lecz w chwili spełnienia otrzymuje dowód prawdziwości”.