7 listopada 2023 roku
Podczas jutrzni modliłem się między innymi słowami:
,,Bóg jest moim wspomożycielem, Jemu będę ufał.
On moją ucieczką i moim wybawcą”.
oraz
,,Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
bo lud swój nawiedził i wyzwolił.
I wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi Dawida.
Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków,
Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
Że naszym ojcom okaże miłosierdzie
i wspomni na swe święte przymierze,
Na przysięgę, którą złożył
ojcu naszemu Abrahamowi.
Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani,
służyć Mu będziemy bez trwogi,
W pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.
A ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi.
Jego ludowi dasz poznać zbawienie
przez odpuszczenie grzechów.
Dzięki serdecznej litości naszego Boga,
z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce,
By oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki skierować na drogę pokoju”.
Z liturgii słowa ważne były dla mnie słowa św. Pawła:
,,Weselcie się w nadziei, w przykrościach bądźcie cierpliwi, a w modlitwie nie ustawajcie.” Rz 12, 12
Ważne były dla mnie także słowa ks. Ludwika Civardi:
,,Wspomnieliśmy również, że apostolstwo jest walką. Dobry żołnierz nie rzuca karabinu po pierwszej przegranej walce, próbuje szczęścia ponownie, zaczerpnąwszy oddechu, zmieniając taktykę w razie potrzeby.
I my również, po pierwszych niepowodzeniach, podejmijmy na nowo walkę, powtarzając starania w tym samym lub innymi kierunku, uderzając z coraz to innej strony na warownię, którą chcemy zdobyć za wszelką cenę. Aby zwycięsko walczyć, musimy przezwyciężyć zniechęcenie, skłaniające nas do porzucenia broni.Św. Ludwig Gonzaga w swej rozprawce o Aniołach Stróżach, nawołuje apostołów do naśladowania ich wytrwałości i pisze: ,,Ci, co dokładają starań, by nakłonić duszę do pokuty, niech nigdy nie porzucają swojego zadania z powodu przykrości, na jakie narażają się, ani z powodu zwątpienia o powodzeniu swojego duchowego przedsięwzięcia, jak nas uczą swoim przykładem Aniołowie Stróżowie nasi, którzy nigdy nie przestają troszczyć się i strzec grzeszników, mimo wielu przykrości spowodowanych ich przewinieniami”.
Pokusa porzucenia przedsięwzięcia bywa silniejsza, jeśli nasze wysiłki apostolskie nie tylko są bezowocne, lecz osiągają wręcz przeciwny skutek: gdy siejemy dobre ziarno, a wschodzi kąkol. Ewangelia wyjaśnia nam głębokie powody tych niepowodzeń: ,,…nieprzyjaciel… nasiał kąkolu…” (Mt 13, 25) w duszach przez nas przygotowanych z takim staraniem, szatan, rozgniewany naszą działalnością, pomnożył swe wysiłki, aby wyrwać nam z rąk zdobycz, którąśmy mu odebrali. A Bóg, może dla wypróbowania naszej wytrwałości i szczerych chęci, pozwolił mu na chwilową przewagę. Nie mamy żadnej podstawy do zdumiewania się, tym mniej do zaniepokojenia, opuszczenia rąk i zaprzestania naszych wysiłków. Idźmy naprzód w imię Boże! Zwycięstwo należy do wytrwałych.
Znowu tutaj jest nam Zbawiciel przykładem i zachętą: chciał sam doznać bólu i upokorzenia wynikających z niepowodzenia. Jakby chciał tym pocieszyć swoich bojowników w godzinie gorzkich rozczarowań.
Przez trzy lata miłośnie kształtował swoje ,,małe stado” (Łk 12, 32), jak nazywa Apostołów, nauczał ich, jak żaden inny nauczyciel nie zdołałby tego uczynić. A jednak jakie widome i bezpośrednie owoce wydała ta nauka? Patrzmy: w godzinie ostatecznej próby uczniowie opuszczają Go, zapierają się Go, zdradzają! Czyż nie zdaje się, sądząc powierzchownie, że działalność Jego nie osiągnęła celu? A przecież późniejsze wypadki wykazały, że stało się przeciwnie: chwilowe odstępstwo Apostołów jest argumentem apologetycznym wiary chrześcijańskiej, a także pociechą tym, którzy w swej gorliwej pracy apostolskiej opłakują ubóstwo plonów, powolność działań i gorzkie zawody.
Ufajmy przeto, że nasza pokorna praca, choć pozornie bezowocna, da swój zamierzony plon w godzinie oznaczonej przez Boga. Zdarza się, że godzina ta spóźnia się zanadto według naszego sądu, może uderzy dopiero po naszej śmierci. Nie będzie nam dane być świadkami kiełkującego dobrego ziarna przez nas posianego. Ale zakwitnie, da plon swój być może dopiero na łożu śmierci, gdy dusza znajdzie się na progu wieczności. Inni cieszyć się będą nawróceniem w ich oczach niespodzianem i sprawdzą się słowa Chrystusa: ,,kto inny sieje a kto inny żnie”. (J 4, 37)
Dlatego siejmy dalej, nawet jeśli nie widzimy owocu, nie troszczmy się o żniwo, Bóg nie żąda od nas powodzenia lecz pracy. Przypomnijmy sobie jak w przeszłych wiekach wznoszono wspaniałe katedry: pracowały przy tym całe pokolenia. Jeden budowniczy wykreślił plan, przychodzili inni i doprowadzali do końca jego dzieło. Dusza pełna łaski jest żywą świątynią Ducha Świętego. Nie skarżmy się, że nie ujrzeliśmy szczytu, zadowolnijmy się założeniem podwalin. Inni dokończą naszego dzieła poczętego w pokorze i ofierze”.
