Wypłyń na głębię

17 stycznia 2024

W imię Prawdy! C. D. 103

18 grudnia 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie poniższe słowa z pierwszego czytania Liturgii słowa:

,,«Oto nadchodzą dni – mówi Pan – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”.
Dlatego właśnie nadchodzą dni – mówi Pan – kiedy nie będą już mówić: Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, lecz raczej: Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył; tak że będą mogli mieszkać na swej ziemi»”. Jr 23, 5-8

19 grudnia 2023 roku

W tym dniu modliłem się między innymi poniższymi słowami:

,,Mamy miasto potężne,
a Pan dla jego ocalenia
otoczył je murem i przedmurzem.
Otwórzcie bramy i niech wejdzie naród sprawiedliwy,
który dochowuje wierności.
Jego duch niezachwiany
przez Ciebie jest umacniany pokojem,
pokojem, bo zaufał Tobie.
Na zawsze złóżcie nadzieję w Panu,
gdyż Pan jest wiekuistą Opoką.
Prosta jest ścieżka sprawiedliwego,
Ty równasz jego drogę szlachetną.
Także i my na ścieżce Twoich wyroków
czekamy na Ciebie, o Panie.
Twoje imię i pamięć o Tobie
są pożądaniem duszy.
Moja dusza jest spragniona Ciebie w nocy,
mój duch szuka Ciebie w swoim wnętrzu.
Kiedy objawiasz ziemi swe wyroki,
jej mieszkańcy uczą się sprawiedliwości.
Panie, obdarz nas pokojem,
bo Ty sam dokonałeś wszystkich naszych czynów”.
Iz 26, 1b-4. 7-9. 12

Tego dnia ważne dla mnie były słowa z Ewangelii:

,,Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś już posunęli się w latach.
Kiedy Zachariasz według wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł w udziale los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie ofiary kadzenia.
Wtedy ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.
Lecz anioł rzekł do niego: «Nie bój się, Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja, Elżbieta, urodzi ci syna i nadasz mu imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu cieszyć się będzie z jego narodzin. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony zostanie Duchem Świętym. Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, ich Boga; on sam pójdzie przed Nim w duchu i z mocą Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do rozwagi sprawiedliwych, by przygotować Panu lud uległy». Na to rzekł Zachariasz do anioła: «Po czym to poznam? Bo sam jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku».
Odpowiedział mu anioł: «Ja jestem Gabriel, stojący przed Bogiem. I zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę radosną nowinę. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie».
Lud tymczasem czekał na Zachariasza i dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić, zrozumieli więc, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy.
A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu. Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i kryła się z tym przez pięć miesięcy, mówiąc: «Tak uczynił mi Pan wówczas, kiedy wejrzał łaskawie, by zdjąć ze mnie hańbę wśród ludzi»”. Łk 1, 5-25

Tego dnia poruszyły mnie słowa z żywotów św. Tymoteusza i św. Maury:

,,Wielkorządca zawezwawszy go przed siebie, spytał jakiego jest wyznania i z jakiego stanu. ,,Jestem chrześcijaninem, odpowiedział mu Tymoteusz, i przy kościele tutejszym jestem Lektorem, to jest do czytania ksiąg świętych przed ludem przeznaczonym”. – ,,Czy wiadome ci, spytał go znowu Aryan, wyroki cesarskie, wymierzające kary na tych, którzy nie oddają czci bożkom naszym?” – ,,Znam je, odpowiedział Święty, i wiem nawet, że ktoby tego uczynić nie chciał, ulegnie śmierci i ciężkim mękom: gotów też jestem na wszystko, byle Boga mojego nie odstąpić”. – ,,A czy widzisz zawołał znowu Wielkorządca, te narzędzia męczeńskie”. I wskazał mu takowe. ,,Gdy cię wezmą na tortury, przestaniesz tak zuchwale odpowiadać”. – ,,Widzę te barbarzyńskie narzędzia, odpowiedział Tymoteusz, ale czy ty widzisz Aniołów Boga Wszechmogącego, którzy mnie otaczają, aby mi wśród męczarni dodać męstwa”.

Po tej odpowiedzi, tyran kazał mu włożyć w uszy długie żelazne trzpienie do czerwoności rozpalone, wskutek czego oczy mu krwią zaszły, i zaślepł. Lecz wśród tak strasznej męki, głośno dziękował Bogu za łaskę męczeństwa i odmawiał psalmy. Wielkorządca kazał go uwiesić u słupa za nogi, z kamieniem uwiązanym u szyi i z kneblem w ustach, aby nie przemawiał. A gdy i po tak barbarzyńskiej katuszy, nie mógł wymódz na nim oddania czci bożkom, dowiedziawszy się, że niedawno się ożenił, posłał po jego żonę, wnosząc, że przez nią prędzej go do tego przywiedzie.

Gdy nadeszła, powiedział jej, że jeśli nie skłoni Tymoteusza do złożenia ofiary bożkom, poniesie on śmierć nieochybnie, i dla tego radzi jej, aby się ubrała jak najwykwintniej i olejami wonnemi namaściła, jak to było wówczas zwyczajem, aby tym sposobem prędzej do serca męża trafiła. Maura, która była młodą kobietą słabej jeszcze wiary, a namiętnie kochała męża, usłuchała tej rady. Wpuszczono ją tedy do więzienia Tymoteusza, któremu rzuciwszy się do nóg, prosiła go i zaklinała na miłość, jaką miał dla niej, aby dla uratowania sobie życia, pozornie oddał cześć bożkom. Tymoteusz odsunął się od niej, mówiąc, iż znieść nie może zapachów, które od niej wychodziły, dając jej przez to poznać, jak niewłaściwie w takiej chwili przystroiła się w ten sposób. Gdy zaś ona nie przestawała nalegać: ,,Mauro, rzekł do niej z wielką powagą, chociaż bardzo rozrzewniony; czy ja słyszę chrześcijankę, czy pogankę? Cóż się stało z tobą? Gdzie się podziała wiara święta, w której wychowaną byłaś? Zamiast żebyś mnie zachęcała do przeniesienia dla Chrystusa cierpień chwilowych, po których czeka mnie wieczne szczęście, ty ośmielasz się namawiać, abym za krótkie życie, dostał się na wieczne męki. Czyż na to mnie miłujesz, abyś mnie zgubiła, i na to stałaś się moją małżonką, aby mnie kusić? Jesteś chrześcijanką, jak i ja chrześcijaninem jestem, bądź więc podobnież wierną Chrystusowi”.

Gdy tak Tymoteusz przemawiał, Pan Bóg łaską swoją serce Maury dotknął. W tejże chwili inna się z niej zrobiła kobieta: ,,Przebacz mi, zawołała, mężu najdroższy, przebacz mi moją bezbożność, nikczemność i małoduszność; już nie tylko nie nakłaniam cię abyś Wielkorządcy słuchał dla uwolnienia się od mąk, które cię jeszcze czekają, lecz owszem proszę cię i błagam, nie odstępuj Chrystusa, chociażby cię w kawałki poszarpano. A i sama za najszczęśliwszą – bym się poczytała, gdybym śmiercią za wiarę, odpokutować mogła mój upadek, i wraz z tobą pozyskać koronę męczeńską. Cóż więc mam czynić, abym tego dostąpiła?” – ,,Droga Mauro, odpowiedział jej na to uradowany Tymoteusz: pociecha, jaką mi sprawiasz tem, co mówisz, zatarła w mojej pamięci wszystko com wycierpiał. Dziękujmy Bogu za łaskę, którą nam wyrządza, trwajmy stale w Jego wyznaniu; nie ma czasu do stracenia, idź do Wielkorządcy i oświadcz mu, że nie tylko nie chcesz mnie przywodzić do oddania czci bożkom, lecz i sama gotowa jesteś przenieść największe męki dla Chrystusa”. To przeraziło Maurę: ,,Nie śmiem tuszyć sobie, rzekła do męża, abym się na to zdobyła; może lepiej czekać aż mnie powołają przed Aryana”. Lecz święty Tymoteusz nie był tego zdania, przypomniał jej, że nie na siebie samę, lecz na łaskę Chrystusa liczyć powinna, pomodlił się za nią, pobłogosławił ją, a Maura poszedłszy do Wielkorządcy, wręcz mu oświadczyła, iż żałuje tego, że za radą jego poszła, że jest także chrześcijanką, i gotowa na śmierć i na męki za wiarę.

Zdziwiony tem Aryan, według zwyczaju pogan tak nagłą zmianą w Maurze przypisywał sztuce czarnoksiężkiej Tymoteusza; a chcąc ją od śmierci zachować, rzekł do niej: ,,Widocznem jest, że mąż twój jest czarnoksiężnikiem. Posłuchaj więc mojej rady, i pozostaw go w jego szalonym uporze: już go nic nie upamięta, musi śmierć ponieść; a ty jeżeli oddasz cześć bogom naszym, wydam cię za mąż za jednego z wodzów wojsk cesarskich, z którym będziesz żyła szczęśliwie, i będziesz jedną z pierwszych pań tego kraju”. Maura odpowiedziała mu na to z oburzeniem, że jeśli męża jej zamordują, nie będzie ona miała innego oblubieńca jak Chrystusa, w którego królestwie niebieskiem ma nadzieję i sama nie długo połączyć się ze swoim kochanym Tymoteuszem. Aryan wpadł we wściekłość, a widząc ją jeszcze w owych wykwintnych strojach w których poszła była do męża i włosy jej nadzwyczaj długie i piękne kazał katom obecnym aby je w tejże chwili z głowy jej oberwali. Podczas tej męki, Święta w głos dziękowała Panu Bogu, że jej daje sposobność od pokutowania za grzechy, jakie popełniła z upodobaniem pielęgnując włosy dla przypodobania się drugim.

Wtedy tyran bardziej jeszcze rozgniewany, kazał jej palce po palcu odcinać, a Maura znowu dziękowała Bogu, spodziewając się, iż przez tę mękę odpokutuje lekkomyślność jakiej dopuszczała się gdy palców używała głównie do trefienia włosów, i przystrajania nędznego ciała swojego. Aryan kazał ją wrzucić w kocioł wrzącej wody. Ogień pod kotłem podżegano, lecz Święta jakby najmniejszego nie czuła bólu, prosiła Pana Boga, aby ten ukrop obmył jej duszę ze wszelkich skaz grzechu, i wyszła z kotła żywa i zdrowa. Wielkorządca nadzwyczaj cudem tym był uderzony, który nawet później był głównym powodem jego nawrócenia się i poniesienia męczeństwa za wiarę. Lecz wtedy, daleko jeszcze od tego było. Chciał on wprawdzie świętą Maurę, już po tej katuszy odprawić do domu, lecz inni będący przy nim urzędnicy cesarscy ostrzegli go, że tym sposobem nie spełniłby swego obowiązku, i uzuchwaliłby chrześcijan. Podwoił przeto okrucieństwa: kazał lać na Świętą Męczenniczkę wrzącą siarkę ze smołą. Barbarzyństwo to zgrozą przejęło nawet pogan obecnych, lecz Maura szydziła z tej katuszy, jakby jej wcale nie czuła. Wtedy Aryan wydał wyrok, aby oboje tych Świętych małżonków rozpięto na krzyżu i pozostawiono na nim aż skonają, chyba że na koniec skłonią się do oddania czci bożkom.

Gdy ich na miejsce ukrzyżowania prowadzili, matka świętej Maury, którą ona nadzwyczaj kochała, przebiwszy się przez tłumy pogan otaczających Świętych, i w chwili gdy już byli blisko krzyżów, z wielkim płaczem rzuciła się na szyję córki. Wszystkich ten widok rozczulił, a i sama Maura nadzwyczaj wzruszona, wyrwała się z objęć matki, pobiegła do krzyża i przyczepiła się do niego, prosząc Pana Jezusa aby ją nie pozbawiał szczęścia poniesienia tegoż rodzaju śmierci, jaką On z miłości ku ludziom, ponieść raczył.
Przystąpili na koniec kaci do ukrzyżowania, i z rozkazu tyrana uczynili to w ten sposób, aby Święci dłużej żyć mogli, a przez to dłużej wystawieni na tak ciężką próbę, skłonili się wreszcie do oddania czci bogom. Rozpięci na krzyżach obok stojących, pozostawali na nich przez kilka dni, a w ciągu tej strasznej męki razem się modlili, na przemian psalmy głośno odmawiali i jedno drugiemu dodawało ducha.

Przed samem ich błogosławionem skonaniem, Maura miała widzenie, w którem ujrzała w Niebie tron bardzo wyniesiony, a nad nim koronę dla niej przeznaczoną, nieco zaś wyżej drugi takiż tron, z koroną dla jej męża. Gdy spytała dla czego te dwa trony nie stoją na równi, usłyszała odpowiedź: że ponieważ po Bogu gorliwości to, namowie, przykładowi i modlitwie męża, zawdzięcza ona swoje nawrócenie i swoję wytrwałość, słusznem jest, aby jej męża wyższa w Niebie spotkała nagroda. Po tem widzeniu, święta Maura ujrzawszy wielu chrześcijan obok jej krzyża zgromadzonych, przemówiła jeszcze do nich, polecając im wytrwałość w wierze, ufność w łasce Bożej i aby za nic poczytywali dobra tego świata, byle wiekuistego szczęścia w niebie dostąpić. Na koniec, oboje Święci poleciwszy się Panu Bogu, prawie w jednejże chwili oddali w ręce Jego ducha”.

16 stycznia 2024

W imię Prawdy! C. D. 102

17 grudnia 2023 roku

W tym dniu przeczytałem wiele ważnych treści z książki pt. ,,Golgota, a życie dzisiejsze”:

,,Wy wszyscy, którzy sobie za wstyd poczytujecie wyznać otwarcie swą Wiarę, śmiało stanąć w obronie Boga, a nie wstydzicie się grzechu, nie wstydzicie się jawnie grzeszyć, zapamiętajcie sobie słowa Jezusa, zapisane w Piśmie świętym: że kto się Jego wstydzi wyznać przed ludźmi, tego i On nie wyzna przed Bogiem.
Umiemy wołać do Jezusa, gdy trwoga, gdy nieszczęścia nas dotykają, a czemu nie umiemy stanąć odważnie, gdy Jezus cierpi zniewagi?
Czyż to nie nasz Bóg, czyż to nie nasz Jezus, czy zapomnieliście Jego słowa: ,,Ufajcie, Jam zwyciężył świat”?
Z Jezusem pewne zwycięstwo, bez Jezusa straszna klęska.
,,Bez Boga ani do proga”. (…)

Gdy już dobrze rozedniało i cała czereda użyła sobie naigrawań z Jezusa, że się aż pomęczyli wszyscy, Kajfasz z całym Sanhedrynem prowadzą Pana Jezusa przed Piłata.
Jezus nadal związany, popluty, pokryty sińcami, koło Niego tłoczy się motłoch, który nadal daje upust nienawiści do swego Mesjasza, szarpiąc Go, popychając wśród piekielnych wrzasków.
Kajfasz z kapłanem i faryzeuszami podniecają pospólstwo, że Pan Jezus to zwodziciel, a co gorsza, straszny bezbożnik, bluźnierca, bo świątynie chce burzyć, Synem Bożym się mianuje.
Istna zaraza nienawiści ogarniała zgraję uliczną, jednych ze wstydu, że uwierzyli niegdyś w Jezusa, innych z pochlebstwa starszyźnie a resztę z bezkrytycznej zasady, – że jak kogo nienawidzą inni, to go trzeba nienawidzić – zwłaszcza, gdy wyżsi go nienawidzą. (…)

I oto dziś do tego znienawidzonego Piłata muszą iść Kajfasz, kapłani i faryzeusze z prośbą, pokorną prośbą, by im potwierdził wyrok na Jezusa.
A było to nie lada upokorzenie, jak zresztą zobaczymy z przebiegu sądu.
Jednak nienawiść, jaką czują do Jezusa, zmusiła ich do ugięcia dumnych karków nawet przed znienawidzonym Piłatem, byleby tylko zgodził się stracić Jezusa.
To nam daje wyobrażenie, jak strasznie żydzi nienawidzili Jezusa i dotąd Go nienawidzą.
Ale też równocześnie widzimy, jak straszna jest sama nienawiść, jak ona dla swego zaspokojenia każe człowiekowi wszystko poświęcić: i honor i rozum i naukę, słowem wszystko a wszystko. To najokropniejszy tyran ludzkości. Człowiek, przeżarty nienawiścią, jest najtrudniejszy do nawrócenia i opamiętania. (…)

Sanhedryci nie chcą wejść do pałacu, bo boją się ,,strefnić”, gdyby przestąpili próg, gdzie poganin mieszka. O przeklęci obłudnicy, boją się zanieczyścić sobie duszę, gdyby przestąpili próg mieszkania poganina, a Krew, którą chcą wytoczyć z Niewinnego, ona ich nie zbrudzi na duszy! Połykacze wielbłądów a cedziciele komarów! (…)

,,Weżmijcie go wy i osądźcie według waszego zakonu” – woła Piłat i zabiera się do odejścia.
Kajfasz ani słówkiem nie zdradza, że oni już sądzili i zasądzili Jezusa – na śmierć.
A czemu taili to przed Piłatem? Bo wiedzieli, że Piłat jako poganin i jako wróg religii żydowskiej nigdy nie zatwierdzi wyroku śmierci za ,,bluźnierstwo”.
By więc utrzymać w sile swój pierwszy zarzut, że Jezus jest złoczyńcą, chce przekonać Piłata, że tu ważna sprawa ,,gardlana”, tu chodzi o wyrok śmierci, więc wrzeszczy za odchodzącym Piłatem: ,,Nam się nie godzi nikogo zabijać”.
Niewiniątka! – A któż to pomordował wszystkich Proroków od Amosa począwszy aż do Jana Chrzciciela?!

Gdyby nie to, że Rzymianie zakazali im wykonywania wyroków śmierci, byliby już tej nocy Jezusa zamęczyli z żydowskim sadyzmem, z właściwą swej rasie krwiożerczością.
Piłat zrozumiał z tych słów, że tu jednak o śmierć chodzi, więc wraca zaciekawiony, za co ma być Ten Jezus skazany na śmierć.
Niestety od kapłanów nie dowie się prawdy, tylko samych kłamstw, oszczerstw tak misternie ułożonych, że sam Piłat da się w nie zaplątać tak, że wbrew swej woli wykona to, czego chcą jego wrogowi żydzi.
Kto potrafi innych nauczyć kłamstwa, ten jeszcze lepiej musi kłamać, bo ,,nie jest uczeń nad mistrza”.

Za pieniądze nauczyli kapłani kłamać przekupionych świadków w procesie u Kajfasza, teraz zobaczymy, jak sami mistrze kłamstwa, ,,których ojcem jest diabeł”, jak oni potrafią kłamać i oczerniać.
Posłuchajmy:
,,Znaleźliśmy tego człowieka, – mówią do Piłata – podburzającego lud, by nie płacił podatków… podaje się za króla… i szerzy niepokój od Galilei aż dotąd…”
Ile słów, tyle kłamliwych oszczerstw. (…)

Tak to zawsze synowie szatańscy robią. Ciągną do grzechu, a potem oskarżają tych, których uwiedli w szatański sposób. Ale niewinność wyjdzie na jaw, bo Jezus oczerniony o to się postara”.

14 stycznia 2024

W imię Prawdy! C. D. 101

15 grudnia 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie następujące treści z Liturgii Słowa:

,,Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.
Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem droga sprawiedliwych jest Panu znana,
a droga występnych zaginie”. Ps 1, 1-2. 3. 4 i 6

,,Jezus powiedział do tłumów:
«Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przesiadujących na rynku dzieci, które głośno przymawiają swym rówieśnikom: „Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie zawodziliście”. Przyszedł bowiem Jan, nie jadł ani nie pił, a oni mówią: „Zły duch go opętał”. Przyszedł Syn Człowieczy, je i pije, a oni mówią: „Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników”. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny»”. Mt 11, 16-19

16 grudnia 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie następujące treści z Liturgii Słowa:

,,Powstał Eliasz, prorok jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia. On głód na nich sprowadził, a swoją gorliwością zmniejszył ich liczbę. Słowem Pańskim zamknął niebo, z niego również trzy razy sprowadził ogień.
Jakże wsławiony jesteś, Eliaszu, przez swoje cuda i któż się może pochwalić, że do ciebie jest podobny?
Ty, który zostałeś wzięty w wirze ognia, na wozie zaprzężonym w ogniste rumaki. O tobie napisano w karceniach dotyczących przyszłości, że masz uśmierzyć gniew, zanim zapłonie, by zwrócić serce ojca do syna i pokolenia Jakuba odnowić.
Szczęśliwi, którzy cię widzieli, i ci, którzy w miłości posnęli, albowiem i my na pewno żyć będziemy”. Syr 48, 1-4. 9-11

,,Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa:
«Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?» On odparł: «Eliasz istotnie przyjdzie i wszystko naprawi. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy ma od nich cierpieć». Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu”. Mt 17, 10-13

Antyfona na Komunię świętą:

,,Oto przyjdę wkrótce, a zapłatę mam ze sobą, aby każdemu oddać według jego uczynków”. Ap 22, 12

W tym dniu przeczytałem także ważne dla mnie słowa z książki pt. ,,Golgota, a życie dzisiejsze”:

,,Już całkiem widno było, gdy wyrok na Jezusa zapadł w domu Kajfasza, ale, że jeszcze Piłat spał i dużo czasu było, postanowili sędziowie-zbrodniarze obmyśleć sposób, w jakiby mogli uzyskać potwierdzenie wyroku u Piłata.
Trzeba bowiem wiedzieć, że wszystkie wyroki żydowskie musiały mieć zatwierdzenie przez starostę rzymskiego.
Sanhedryn pozostał na naradę w Sali, a Jezusa oddał w ręce czeredy, by sobie mogła z Jezusa urządzić zabawę.

Opuśćmy z Jezusem salę upiorów-sędziów, pójdźmy za Nim, popatrzmy, jak się Nim będą bawić chudopachołki, a może tam wśród nich i siebie znajdziemy…
Jezus stoi już na podworcu, a koło Niego motłoch. Lecz od czego zacząć tę piekielną zabawę, na jaką mają pozwolenie?
W tej chwili wychodzi z sali jeden radny i mijając Jezusa, spogląda na Niego z szatańskim uśmiechem, a potem zbliża się do Twarzy Jezusa i pluje na Nią.

To było hasłem dla motłochu. Zaryczeli wszyscy śmiechem i nuże naśladować sędziego. Każdy zaczyna kaszleć, by nagromadzić plwocin z czeluści gardlanych, potem podbiega do Jezusa i pluje Mu prosto w Twarz.
Wnet całe Boskie przepiękne Oblicze pokryło się obrzydliwą flegmą z gardzieli żołdaków i zbirów.
Ci, którzy już nie mieli czem pluć, zaczęli bić Jezusa, szturchać, kopać, popychać, tak, że Jezus zaczął się chwiać to w tę to tamtę stronę, spluty, zszarpany, obetrzeć Sobie Twarzy nie może, bo ręce ma związane… motłoch aż ryczy ze śmiechu.

Wiem, że już trudno czytać te okropności, jakich się ludzie na Bogu dopuszczają… Tak nam czytać trudno, a Jezus przecierpieć to musiał…
Gdyby nawet najgorszemu człowiekowi tyle naraz krzywd robiono, tobyście go bronili, bo litość i poczucie ludzkiej godności nie pozwoliłoby wam patrzeć na to.
A tu Jezusa naszego tak strasznie poniewierają!
O, gdybyśmy tam byli – powiecie może – nauczylibyśmy ten motłoch dziki, jak z Jezusem postępować!…

Piękna myśl… ale wiecie, co wam powiem? To, że wielu z pośród was było przy takich pluciach, szyderstwach, naigrawaniach z Jezusa, i nie broniliście Go!
Gdzie?… Kiedy?…
Przedewszystkiem na weselach zakrapianych alkoholem i na katolickich weselach, kiedy to przy nowożeńcach, którzy w tym dniu przyjęli Jezusa w Komunii świętej, pozwalaliście śpiewać bezwstydne, nieczyste piosenki mówić najobrzydliwsze żarty, przekleństwa… i nie tylko nie gromiliście rozpustników, lecz może śmialiście, jak ta czereda w podwórzu Kajfasza, a może i sami zaczęliście takie śpiewy i żarty?

Właśnie te nieczyste śpiewy, żarty bezwstydne, przekleństwa brudne… to są te przebrzydłe plwociny, jakie już nie pachołki żydowskie, lecz katolicy wypluwają na Boskie Oblicze Jezusa i to z tych ust, do których przecież przyjmują Jezusa w Komunii świętej.
I nasze katolickie salony są bardzo często podwórzem Kajfasza…
Katolicy, katoliczki! Czy wy innego Jezusa czcicie w kościele, obnosicie w uroczystych procesjach np. w Boże Ciało, czy Tego Samego, którego nowożeńcy przyjęli w Komunii świętej przed ślubem a po ślubie przynieśli do domu w sercu?

A wy jak pomagacie im uczcić Tego Jezusa na weselu?
Wypędzacie Go z domu nowożeńców plugawemi piosenkami, żartami, przekleństwami, pijaństwami… Czy to może przesada?
Kto z was zdobył się wtedy na odwagę i stanowczo upominał się o krzywdę Jezusa?
Baliście się, wstydziliście się, by się z was hołota nie śmiała, żeście porządni, bogobojni…
Więcej niestety liczymy się z tem, co o nas powiedzą podrostki i bezkrytyczny tłum… niż co Jezus w tej chwili o nas myśli, gdy milczymy na grzechy cudze.

Jezusa wstydzimy się bronić… a czemu nie wstydzimy się brać darów od Jezusa, jak zdrowie, majątek itd.?”

Tego dnia modliłem się między innymi słowami Psalmu 4:

,, Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże,
który wymierzasz mi sprawiedliwość.
Tyś mnie wydźwignął z utrapienia,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę.
Jak długo będą ociężałe wasze serca, mężowie?
Czemu kochacie marność i szukacie kłamstwa?
Wiedzcie, że godnym podziwu czyni Pan swego wiernego,
Pan mnie wysłucha, gdy będę Go wzywał.
Zadrżyjcie i już nie grzeszcie,
rozważcie na swych łożach i zamilknijcie.
Złóżcie należne ofiary
i miejcie nadzieję w Panu.
Wielu powiada: „Któż nam szczęście ukaże?”
Wznieś ponad nami, Panie, światłość Twojego oblicza!
Więcej wlałeś radości w moje serce
niż w czasie obfitych plonów pszenicy i wina.
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie,
pozwalasz mi żyć bezpiecznie”.

13 stycznia 2024

W imię Prawdy! C. D. 100

14 grudnia 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie następujące treści z Liturgii Słowa oraz z Liturgii Godzin:

,,Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją! Niechaj ziemia się otworzy, niech zbawienie wyda owoc i razem wzejdzie sprawiedliwość”. Iz 45, 8

,,Przychodzę ci z pomocą; Ja, Święty Izraela, jestem twoim Odkupicielem”.

,,Ja, Pan, twój Bóg, ująłem twą prawicę, mówiąc ci: «Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą».
Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam – mówi Pan – odkupicielem twoim – Święty Izraela.
Oto Ja przemieniam cię w młockarskie sanie, nowe, o podwójnym rzędzie zębów: ty zmłócisz i pokruszysz góry, zamienisz pagórki w drobną sieczkę; ty je przewiejesz, a wicher je porwie i trąba powietrzna rozmiecie. Ty natomiast rozradujesz się w Panu, chlubić się będziesz w Świętym Izraela.
Nędzni i biedni szukają wody, a jej nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja, Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela.
Każę wytrysnąć strumieniom na nagich wzgórzach i źródłom wód pośrodku nizin. Zamienię pustynię w pojezierze, a wyschniętą ziemię w wodotryski.
Na pustyni zasadzę cedry, akacje, mirty i oliwki; rozkrzewię na pustkowiu cyprysy, wiązy i bukszpan obok siebie. Ażeby zobaczyli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pańska to uczyniła, że Święty Izraela tego dokonał”. Iz 41, 13-20

,,Jezus powiedział do tłumów:
Zaprawdę powiadam wam: spomiędzy zrodzonych przez niewiastę nie powstał większy nad Jana Chrzciciela; natomiast najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest od niego. Od czasów Jana Chrzciciela aż po dzień dzisiejszy królestwo niebieskie stało się przedmiotem gwałtu i gwałtownicy zdobywają je. Bo wszyscy Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. Jeżeli chcecie to dobrze zrozumieć, to tym Eliaszem, który ma przyjść, jest właśnie on. Kto ma uszy, niechaj słucha!” Mt 11, 11-15

,,Ścieżka sprawiedliwego jest prosta, Ty równasz prawą drogę sprawiedliwego. Także na ścieżce Twoich sądów, o Panie, oczekujemy Ciebie; imię Twoje i pamięć o Tobie to pragnienie naszej duszy.
Dusza moja pożąda Ciebie w nocy, duch mój poszukuje Cię w mym wnętrzu, bo gdy Twe sądy jawią się na ziemi, mieszkańcy świata uczą się sprawiedliwości.
Jeżeli okazać łaskę złoczyńcy, nie nauczy się sprawiedliwości. Nieprawość on czyni na ziemi prawych i nie dostrzega majestatu Pana.
Panie, Twa ręka wzniesiona. Oni jej nie dostrzegają. Niech ujrzą ku swemu zawstydzeniu zazdrosną dbałość Twoją o lud; ogień zaś zgotowany dla Twych wrogów niech ich pożre!

Panie, użyczysz nam pokoju, bo i wszystkie nasze czyny są Twoim dziełem! Panie, Boże nasz, inni panowie niż Ty nas opanowali, ale my Ciebie tylko, Twoje imię wysławiamy.
Umarli nie ożyją, nie zmartwychwstaną cienie, dlatego że Tyś ich skarał i unicestwił, i zatarłeś wszelką o nich pamięć.
Pomnożyłeś naród, o Panie, pomnożyłeś naród, rozsławiłeś się, rozszerzyłeś wszystkie granice kraju.
Panie, w ucisku szukaliśmy Ciebie, słaliśmy modły półgłosem, kiedy Ty chłostałeś. Jak brzemienna bliska chwili rodzenia wije się, krzyczy w bólach porodu, takimi staliśmy się przed Tobą, Panie!

Poczęliśmy, wiliśmy się z bólu, jakbyśmy mieli rodzić; ducha zbawczego nie wydaliśmy ziemi i nie przybyło mieszkańców na świecie.
Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych.
Idź, mój ludu, wejdź do swoich komnat i zamknij drzwi za sobą! Skryj się na małą chwilę, aż gniew przeminie, bo oto Pan wychodzi ze swojego miejsca, by karać niegodziwość mieszkańców ziemi, a ziemia ukaże krew, którą nasiąkła, i pomordowanych kryć dłużej nie będzie”. Iz 26, 7-21

,,Święci doktorzy wiele odsłonili z ukrytych prawd i tajemnic, a dusze święte zrozumiały je w tym życiu; jednakże większa ich część pozostaje jeszcze do wyjaśnienia i zrozumienia.
Ileż to rzeczy można odkrywać w Chrystusie, który jest jakby ogromną kopalnią z mnogimi pokładami skarbów, gdzie choćby nie wiem jak się wgłębiało, nie znajdzie się kresu i końca. W każdym zaś zakątku tych Jego tajemnic można tu i tam napotkać nowe złoża nowych bogactw.
Wskazuje na to święty Paweł, mówiąc, że w Chrystusie „są ukryte wszystkie skarby mądrości i wiedzy”. W głębię tych tajemnic dusza nie wejdzie inaczej, jak tylko przez uciski i cierpienia wewnętrzne i zewnętrzne, jak to już mówiliśmy. Potrzeba do tego również wielkich łask Bożych tak dla umysłu, jak i dla zmysłów oraz usilnych ćwiczeń duchowych. Te wszystkie bowiem łaski są niższe od mądrości tajemnic Chrystusa, jako że są jakby przygotowaniem na drodze do niej, tej najwyższej mądrości, którą można uzyskać w tym życiu.

Ach, gdyby raz zrozumiano, że nie można dojść do głębi bogactw i mądrości Bożej inną drogą, jak tylko przez głębię wszelkiego rodzaju cierpień! W tym więc powinno być pragnienie i pociecha duszy. Im bowiem większej pragnie mądrości od Boga, tym bardziej powinna wpierw pragnąć cierpień, by przez nie wejść w głębię krzyża.
Dlatego święty Paweł napomina Efezjan, „aby się nie zniechęcali prześladowaniami”, ale aby byli mocno „zakorzenieni i ugruntowani w miłości, aby wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, aby zostali napełnieni całą Pełnią Boga”.
By wejść do tych bogactw mądrości, trzeba iść przez ciasną bramę, to jest przez krzyż. Niewielu zaś pragnie przez nią wchodzić, natomiast wielu pragnie rozkoszy, do których się przez nią wchodzi”. – św. Jan od Krzyża

,,Trwajcie cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik czeka wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny. Tak i wy bądźcie cierpliwi i umacniajcie serca wasze, bo przyjście Pana jest już bliskie. Oto sędzia stoi przed drzwiami”. Jk 5, 7-8. 9b

Po wielu miesiącach pracy nad rozprawą doktorską, Bóg poprowadził mnie do publicznej obrony, na której mogłem podzielić się owocami konkretnej pracy. Całą chwałę oddaje Trójcy Świętej za wszystkie łaski, które otrzymałem przez cały okres studiów doktoranckich oraz za wspaniałych ludzi, którzy wspierali mnie w tym dziele. Chwała Bogu!!!

12 stycznia 2024

W imię Prawdy! C. D. 99

13 grudnia 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie następujące treści z Liturgii Słowa oraz z Liturgii Godzin:

,,«Z kim moglibyście Mnie porównać, tak żeby Mi dorównał?» – mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? – Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie wymknie.
Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: «Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo moje przez Boga pominięte?» Czy nie wiesz tego? Czy nie słyszałeś? Pan – to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona. On daje siłę zmęczonemu i pomnaża moc bezsilnego. Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się, słabnąc, młodzieńcy, lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą”. Iz 40, 25-31

,,Jezus przemówił tymi słowami:
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy strudzeni jesteście i uginacie się pod ciężarem, a Ja was pokrzepię.
Weźmijcie na siebie jarzmo moje i stańcie się moimi uczniami, bo jestem cichy i pokornego serca. A znajdziecie odpoczynek dla dusz waszych.
Jarzmo moje jest słodkie, a brzemie moje lekkie”. Mt 11, 28-30

W Godzinie Czytań ważne słowa św. Ambrożego:

,,O dziewico, wybrana spośród wielu, wybrana spośród ludu, której wrodzony wdzięk opromienia piękno łaski – przez co bardziej upodabniasz się do Kościoła – ty, kiedy jesteś nocą w twej izdebce, zawsze rozważaj o Chrystusie i w każdej chwili wyczekuj Jego przyjścia.
Taką chce ciebie mieć Chrystus, taką cię wybrał. Wchodzi On przez drzwi otwarte. Nie może zawieść Ten, który obiecał wejść. Obejmij Tego, którego szukałaś; zbliż się do Niego, a znajdziesz się w światłości; zatrzymaj Go, proś, aby jeszcze nie odchodził; błagaj Go, aby się nie oddalił. Bo Słowo Boże nie da się zniewolić; nie uchwyci Go znudzony, nie zatrzyma niedbały. Niech twoja dusza podda się Jego mowom, niech idzie wytrwale drogą niebiańskich nauk, bo Słowo łatwo może cię minąć. Ale cóż mówi oblubienica? „Szukałam go, lecz nie znalazłam, wołałam go, lecz mi nie odpowiedział”. Nie sądź, że nie zostałaś przyjęta, skoro wołałaś, prosiłaś, otwarłaś, a On tak prędko uszedł. On często wystawia nas na próbę. Cóż bowiem mówi rzeszom proszącym Go, aby nie odchodził? „Także innym miastom trzeba głosić Ewangelię o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany”. Więc nawet, gdy ci się wydaje, że odszedł, wyjdź i nadal Go szukaj.

A któż, jeżeli nie Kościół święty, ma cię pouczyć o tym, jak masz zatrzymać Chrystusa? Co więcej, już cię pouczył, jeśli rozumiesz to, co czytasz: „Zaledwie ich minęłam, znalazłam umiłowanego mej duszy, pochwyciłam go i nie puszczę”.
Jak więc zatrzymać Chrystusa? Nie krzywdzącymi zobowiązaniami, nie splotami sznurów, lecz więzami miłości, ukochaniem ducha i uczuciem płynącym z duszy.
Jeśli i ty chcesz pochwycić Chrystusa, poszukuj Go i nie obawiaj się cierpieć. Często bowiem w mękach ciała i w rękach prześladowców łatwiej Go znaleźć.
„Zaledwie ich minęłam” – mówi. Bo zaledwie ujdziesz z rąk oprawców i nie poddasz się mocom tego świata, Chrystus wyjdzie ci naprzeciw i nie dozwoli, abyś dłużej była doświadczana.

Ta, która tak poszukuje Chrystusa i znajduje Go, może powiedzieć: „Pochwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mej matki i do komnaty mej rodzicielki”. Czym jest dom twej matki i jej komnata, jeśli nie tajemną głębią twej istoty?
Strzeż tej świątyni i w czystości zachowuj jej wnętrze. A gdy będzie nieskalana, wzniesie się ona, oparta na kamieniu węgielnym i stanie się świętym kapłaństwem, a Duch Święty w niej zamieszka.
Ta, która tak poszukuje Chrystusa i tak Go wzywa, nie będzie przez Niego opuszczona i często ją Pan będzie nawiedzał, albowiem jest On z nami aż do skończenia świata”.

,,Nie sądźcie więc przedwcześnie, zanim przyjdzie Pan. On wydoędzie na swiatło to, co ukryte jest w ciemnościach, i wyjawi zamysły serca. A wtenczas otrzyma każdy od Boga zasłużoną pochwałę”. 1 Kor 4, 5

W tym dniu przeczytałem także słowa ks. Feliksa Cozela:

,,Jest Bóg sprawiedliwy, który dał nam rozum i wolną wolę, który dał nam przykazania, a ich zachowanie nieraz jest trudne, dla ich zachowania nieraz potrzeba ponieść i największe ofiary, jak np. ponosili święci Męczennicy i wszyscy Święci i wszystkie dusze prawdziwie pobożne i Bogu oddane. Tu w tym życiu odpowiedniej sprawiedliwości i nagrody nie ma; ludzie niegodziwi nic sobie z Boga i Jego przykazań nie robią, a ludzie najzacniejsi i najświętsi ponoszą dla Boga największe ofiary, ponoszą krzywdy i śmierć nawet samą; wśród największych nieraz katuszy, – a więc sprawiedliwość Boska, która nie może być obojętna na dobre i złe, która za dobre wynagradza, a za złe karze, musi dać dobrym odpowiednią nagrodę za wierne wypełnianie przykazań Boskich i za tyle ofiar i poświęceń dla Boga poniesionych, a nie dając jej w tym życiu, musi ją dać w życiu przyszłym, czyli jest i musi być niebo! Słusznie zawołał Prorok Pański: ,,Jest ta nadzieja schowana w sercu moim!… Wiem, że Odkupiciel mój żyje, a w dzień ostateczny powstanę z ziemi i zaś obleczon będę w skórę moją i w ciele moim oglądać będę Boga (Hi 19, 25-27). Wielką tę prawdę wyraził też św. Paweł w liście swym do Tymoteusza: ,,Potykaniem dobrym potykałem się, zawodum dokonał, wiarę zachowałem. Na ostatek odłożony mi jest wieniec sprawiedliwości, który mi odda Pan, Sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, ale i tym, którzy miłują przyjście Jego (2 Tym 4, 7n)

Tak! Na Sędziego sprawiedliwego powołuje się św. Paweł i na tym opiera swe przekonanie i swą nadzieję otrzymania wiecznej zapłaty! Na tym opierali się święci Męczennicy, którzy swe życie dla Boga i wiary świętej w ofierze złożyli – i oni mieliby się zawieść na Bogu, Jego obietnicy i Jego sprawiedliwości?… Dla tego Boga i nadziei nieba tyle dusz opuszcza świat i wszystko co na świecie mieli i mieć mogli, i idą do klasztorów, gdzie najtwardsze życie, pełne ofiar i poświęcenia prowadzą, będąc nieraz na świecie bardzo bogatymi i w największych wygodach, wybierają dobrowolnie ubóstwo i niewygody, poświęcają się usłudze w szpitalach z największym zaparciem się samych siebie – i to wszystko czynią dla Boga, w nadziei otrzymania od Niego zapłaty w niebie – i oni mieliby się na Bogu, Jego dobroci, obietnicach i sprawiedliwości zawieść?… Ktokolwiek tylko wierzy i wyznaje Boga i rozumnie się nad tym zastanowi, cóż mu na to rozum jego powie? Rządząc się rozumem, musi poznać i uznać, że Pan Bóg nieskończenie dobry, święty i sprawiedliwy nie może nas w nadziei naszej zawieść i oszukać! Jeżeli zatrzymanie zapłaty, słusznie zapracowanej i zasłużonej jest zbrodnią i grzechem o pomstę do nieba wołającym, tedy tym bardziej Bóg nam krzywdy tej nie zrobi i zrobić nie może!… Nie zawiedli się na Bogu Święci, i my się nie zawiedziemy!!!”

Share this:

Share this:

Przeczytaj także:

Share this:

Przeczytaj także:

Share this:

Przeczytaj także:

Share this:

Przeczytaj także: