W imię Prawdy! C. D. 549

4 września 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii godzin:

,,Boże, usłysz modlitwę moją
i nie odwracaj się od mojej prośby,
zwróć się do mnie i wysłuchaj!
Szamoczę się w ucisku,
jęczę słysząc głos wroga i krzyk grzesznika.
Bo wyrządzają mi krzywdę
i napastują mnie w gniewie.
Drży we mnie serce
i śmiertelny lęk mnie ogarnia.
Przenika mnie lęk i drżenie
i przerażenie mną włada.
I mówię: Gdybym jak gołąb miał skrzydła,
uleciałbym i spoczął.
Uciekłbym daleko,
zamieszkał na pustyni.
Prędko bym sobie wyszukał schronienie
od wichru i nawałnicy.
Rozprosz ich, Panie, rozdziel ich języki,
bo przemoc widzę w mieście i niezgodę.
Obchodzą je murami w ciągu dnia i nocy,
a złość i ucisk są we wnętrzu jego.
W jego wnętrzu zagłada,
a z rynku jego nie znika podstęp i krzywda.
Gdyby lżył mnie nieprzyjaciel,
z pewnością bym to znosił;
Gdyby powstawał przeciw mnie ten, co mnie nienawidzi,
ukryłbym się przed nim.
Ale to jesteś ty, mój rówieśnik,
mój zaufany przyjaciel,
Z którym żyłem w słodkiej zażyłości,
chodziliśmy po domu Bożym w świątecznym orszaku.
A ja wołam do Boga
i Pan mnie ocali.
Rankiem, wieczorem i w południe narzekam i jęczę,
a On wysłucha mojego głosu.
Ześle pokój, ratując me życie
od tych, którzy na mnie nastają,
bo wielu mam przeciwników.
Wysłucha mnie Bóg, a ich poniży,
Ten, który panuje od wieków.
Bo nie ma dla nich opamiętania
i nie boją się Boga.
Każdy z nich podnosi ręce na domowników
i łamie swoją umowę.
Jego twarz jest gładsza od masła,
lecz serce ma napastliwe.
Jego słowa łagodniejsze od oliwy,
a są to obnażone miecze.
Zrzuć swą troskę na Pana, a On cię podtrzyma,
nigdy nie dopuści, by się zachwiał sprawiedliwy.
Ty, Boże, ich wtrącisz do studni zatracenia,
połowy dni swoich nie dożyją mężowie podstępni i krwawi;
ja zaś nadzieję mam w Tobie”. Ps 55

,,Na początku panowania Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, Pan skierował następujące słowo do Jeremiasza:
To mówi Pan: „Stań na dziedzińcu domu Pańskiego i mów do mieszkańców wszystkich miast judzkich, którzy przychodzą do domu Pańskiego oddać pokłon, wszystkie słowa, jakie poleciłem ci im oznajmić; nie ujmuj ani słowa! Może posłuchają i zawróci każdy ze swej złej drogi, wtenczas Ja powstrzymam nieszczęście, jakie zamyślam przeciw nim za ich przewrotne postępki.
Powiesz im: To mówi Pan: Jeżeli nie będziecie Mi posłuszni, postępując według mojego Prawa, które wam ustanowiłem, i jeśli nie będziecie słuchać słów moich sług, proroków, których nieustannie do was posyłam, mimo że jesteście nieposłuszni, zrobię z tym domem podobnie jak z Szilo, a z miasta tego uczynię przekleństwo dla wszystkich narodów ziemi”.
Kapłani, prorocy i cały lud słyszeli Jeremiasza mówiącego te słowa w domu Pańskim. Gdy zaś Jeremiasz skończył mówić wszystko to, co mu Pan nakazał głosić całemu ludowi, prorocy i cały lud pochwycili go, mówiąc: „Musisz umrzeć! Dlaczego prorokowałeś w imię Pana, że się z tym domem stanie to, co z Szilo, a miasto ulegnie zniszczeniu i pozostanie nie zamieszkane?” Cały lud zgromadził się dokoła Jeremiasza w domu Pańskim. Gdy przywódcy judzcy usłyszeli te słowa, wyszli z pałacu królewskiego do domu Pańskiego i zasiedli u wejścia Bramy Nowej w domu Pańskim. Wtedy kapłani i prorocy zwrócili się do przywódców i do całego ludu tymi słowami: „Człowiek ten zasługuje na wyrok śmierci, gdyż prorokował przeciw temu miastu, jak to słyszeliście na własne uszy”.
Jeremiasz zaś rzekł do wszystkich przywódców i do całego ludu: „Pan posłał mnie, bym głosił przeciw temu domowi i przeciw temu miastu wszystkie słowa, które słyszeliście. Teraz więc zmieńcie swoje postępowanie i swoje uczynki, słuchajcie głosu Pana, Boga waszego; wtedy ogarnie Pana żal nad nieszczęściem, jakie postanowił przeciw wam. Ja zaś jestem w waszych rękach. Uczyńcie ze mną, co wam się wyda dobre i sprawiedliwe. Wiedzcie jednak dobrze, że jeżeli mnie zabijecie, krew niewinnego spadnie na was, na to miasto i na jego mieszkańców. Naprawdę bowiem posłał mnie Pan do was, by głosić do waszych uszu wszystkie te słowa”. Jer 26, 1-15

W imię Prawdy! C. D. 548

3 września 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa:

,,Bo Duch bada wszystko, nawet głębokości Bóstwa. Który z ludzi wie, co jest w człowieku, jeśli nie duch człowieka, który w nim jest? Podobnie nie zna nikt tego, co w Bogu jest, jeno Duch Boży. Oto myśmy nie otrzymali ducha tego świata, lecz Ducha, który od Boga pochodzi: aby móc zrozumieć, co Bóg nam w swej łaskawości darował. A o tym też mówimy, co prawda, nie słowami, jakich mądrość ludzka uczy, lecz słowami, których uczy Duch, dając duchową mową wyraz sprawom Ducha. Człowiek zmysłowy nie ogarnia tego, co od Ducha Bożego pochodzi, ponieważ głupstwem mu się wydaje. I nawet nie jest w stanie tego rozumieć, bo takie sprawy tylko w Duchu rozsądzać można. Lecz ten, który duchem żyje, rozsądza wszystko – sam zaś nie podlega żadnemu osądowi. ,,Bo któż poznał myśl Pańską, by móc go pouczyć?” Lecz my posiadamy zmysł Chrystusowy.” 1 Kor 2, 10b-16

Do powyższego fragmentu Pisma świętego ważny był dla mnie komentarz z ks. Wujka:

,,W.11. Bo któż z ludzi wie co jest człowieczego.
Jako te rzeczy, które są ukryte w myśli ludzkiej poznaje duch, to jest umysł i rozum, który jest wewnątrz człowieka; tak te rzeczy, które są w Bogu, i należą do jego natury lub opatrzności, itd. zna Duch Święty, który ma tęż naturę i poznanie z Bogiem.
-Jedno duch człowieczy.
Żaden człowiek myśli drugiego człowieka z przyrodzenia wiedzieć nie może. Wszakże Pan Bóg prorokom i innym świętym jeszcze w tym żywocie nadprzyrodzenie daje moc poznania skrytości ludzkich. Jako dał Piotrowi poznać zdradę Ananiasza i Saphiry, Elizeuszowi zdradę sługi swego, w niebytności swej popełnioną: i wiedzieć tajemne rady w komorze Syryjskiego króla zamknione przeciw Izraelczykom: a nawet, jako daje wszystkim aniołom świętym (ile przystoi naszym potrzebom, i chwale ich niebieskiej) rozumieć nie tylko głośne modlitwy nasze, ale i wnętrzną pokutę i żądanie nasze.
W.12. A my nie wzięliśmy ducha tego świata.
Nie jesteśmy napojeni mądrością światową.
-Abyśmy wiedzieli co nam od Boga jest darowano.
Ten duch objawia nam, które i jak wielkie są dobra darowane nam od Boga, a mianowicie tak wielkie, jakich ani oko widziało, ani ucho słyszało, itd.
-Jedno Duch Boży.
Temi słowy nie wyłączać Syna od poznania boskich rzeczy. Jako i onemi nie wyłącza Ducha, kędy mówi: Żaden nie zna Syna jedno Ojciec, i Ojca nikt nie zna jedno Syn. Bo taka jest jedność person Boskich, że gdy mianują jednę, druga się w niej rozumie: wyjąwszy same własności person. Zkąd też mamy, że Duch Święty jest prawym Bogiem. Bo naprzód doskonale zna Boga, albo rzeczy boskie: czemu żaden rozum stworzony sprostać nie może. K temu jako duch ludzki zna to co jest w człowiecze, przeto że jest wnętrzny i spółistny człowiekowi: tak też Duch Boży znając boskie rzeczy, musi być wnętrzny i spółistny Bogu: co nie może być dano stworzeniu.
W.13 Nie przez uczone.
Nie używając słów sztucznie ułożonych, ani wymowy zaprawionej ludzką mądrością.
-Ale przez naukę Ducha.
Ale używając mowy, którą podaje Duch Święty.
-Duchownym duchowne rzeczy przystosując.
Rzeczy duchowne tłumacząc sposobem duchownym, i do wyłuszczenia tajemnic przystosowując odpowiednią mowę.
W.14. A człowiek cielesny.
Który się tylko trzyma zmysłów i przyrodzonego światła rozumu.
-Albowiem głupstwem jemu jest.
Wydają się mu niedorzecznemi i sprzecznemi z rozumem.
-Duchownie bywa rozsądzon.
Iż należy badać, roztrząsać i osądzać rozumem i światłem wiary.
W.15. Lecz duchowny.
Rozsądza, rozpoznawa i wyrozumiewa wszystko za pomocą światła wiary.
-a sam od żadnego nie bywa rozsądzon.
To jest od takiego, który nie jest duchownym; żaden bowiem, który nie poddał rozumu pod posłuszeństwo wiary, i nie został oświecony temnadprzyrodzonym światłem, nie może sprawiedliwie sądzić o nauce, którą podają ludzie duchowni, to jest, wierni uczestniczący w światłości niebieskiej.
-Duchowny rozsądza wszystko.
Jako cielesny człowiek nie pojmuje rzeczy boskich, ale tylko sądzić może o ziemskich: tak duchowny człowiek w kościele powszechnym rozsądza wszystkie rzeczy tak duchowne jak i świeckie, tak niebieskie jako i ziemskie, tak Boskie jako i ludzkie, wszakże nie wszystkie Boskie. A sam od żadnego nie bywa rozsądzony. Nie od wiernych, bo się z nimi zgadza: ani od niewiernych, bo ci nie rozumieją rzeczy duchownych. Wszakże nie idzie za tem, żeby duchowny człowiek, i z nauką i z rozumem swym nie miał być poddany kościołowi i przełożonym jego, gdyż i Paweł święty naukę swą, którą był wziął od Boga, (to jest od Chrystusa, jako sam powiada) nie od ludzi, poddał rozsądkowi inszych Apostołów.
W.16. Albowiem któż poznał umysł Pański.
Albowiem któż ludzkiemi tylko siłami poznał zamiary Boże?”

,,Zeszedł do Kafarnaum, miasta galilejskiego, i w każdy szabat głosił im nauki. Zdumiewano się nad nauką jego, bo przemawiał z wielką powagą.
Otóż znalazł się w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć na całe gardło: ,,Hej, co ci do nas, Jezusie Nazareński? Czy po to przyszedłeś, aby nas zniszczyć? Wiem, kim jesteś: Święty Boga!” A Jezus nakazał mu: ,,Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy zły duch powalił go na ziemię i wyszedł z niego nie wyrządzając mu żadnej krzywdy. Zdumienie ogarnęło wszystkich i mówili jeden do drugiego: ,,Cóż to znaczy? Z powagą i mocą rozkazuje duchom nieczystym, a one ustępują!” I sława jego rozchodziła się wszędzie po całej krainie.” Łk 4, 31-37

Do powyższego fragmentu Pisma świętego ważny był dla mnie komentarz z ks. Wujka:

,,W.35. Zagroził mu.
Rozkazał mu przydawszy groźby.
-Milcz.
Nie chciał Pan otrzymywać pochwał i świadectw z ust szatana; a zarazem chciał pokazać, iż nie należy słuchać złych duchów, chociażby mówili prawdę.”

W imię Prawdy! C. D. 547

2 września 2024 roku ciąg dalszy

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa i liturgii godzin:

,,Posłuchaj, synu, słów moich, słów pełnych słodyczy, przewyższających wszelką wiedzę uczonych i mędrców tego świata. „Słowa moje są duchem i życiem” i nie można oceniać ich według miar ludzkich.
Nie godzi się nimi posługiwać dla próżnej przyjemności, ale nasłuchiwać w ciszy, przyjmować z wielką pokorą i gorącą miłością.
Powiedziałem: „Szczęśliwy człowiek, którego Ty, Panie, wychowujesz i Prawem Twoim pouczasz, aby złagodzić mu dni utrapienia” i nie pozostawić bez pocieszenia na ziemi.
Ja – mówi Pan – od początku pouczałem proroków i aż dotąd nie przestaję przemawiać do wszystkich, ale wielu jest głuchych i nieczułych na moje słowa.
Wielu słucha chętniej świata niż Boga, z większą łatwością idzie za pożądaniem ciała niż wskazaniami Boga. Świat obiecuje dobra niewielkie i przejściowe, a przecież służy mu się z wielką gorliwością; Ja zaś obiecuję rzeczy wielkie i wieczne, a mimo to serca ludzkie pozostają obojętne.
Któż służy Mi we wszystkim z tak wielkim oddaniem i posłuszeństwem, z jakim służy się światu i jego władcom?
Zawstydź się zatem, sługo leniwy i utyskujący, widząc jak tamci z większą ochotą zdążają do zguby niż ty do życia. Bardziej radują się marnością niż ty prawdą.
A przecież wielekroć doznają rozczarowania w swych nadziejach, natomiast moja obietnica nikogo nie zwodzi, a tego, kto Mi zaufał, nie pozostawia z pustymi rękami.
Co obiecałem, udzielę, co zapowiedziałem, spełnię, jeżeli tylko w mojej miłości wytrwasz aż do końca.
Ja sam wynagradzam wszystkich czyniących dobro i doświadczam tych, którzy są Mi oddani.
Wypisz me słowa w swym sercu i rozmyślaj nad nimi pilnie; w chwili pokusy okażą się bardzo potrzebne.
To, czego nie rozumiesz czytając, zrozumiesz w dniu nawiedzenia.
W dwojaki sposób mam zwyczaj nawiedzać moich wybranych: pokusą i pociechą.
Każdego dnia podaję im dwie nauki: jedną, gdy karcę ich wady, drugą, gdy zachęcam do wzrastania w cnocie.
„Kto moje słowa słyszy i lekceważy je, ten ma swego sędziego w dniu ostatecznym”. – Z dzieła O naśladowaniu Chrystusa

W tym dniu przeczytałem ciekawe treści w książce kardynała Jana Bony pt. ,,O rozpoznawaniu duchów”:

,,Drugi sposób oglądania Boga zdarza się wtenczas, kiedy po rozproszeniu ciemności, jakie Bóg uczynił… kryjówką swoją (Ps 17, 12), po usunięciu mgły i rozpędzeniu chmur, ukazuje się Bóg. Wprawdzie nie w pełności swego blasku i nie przy świetle południowym, ale jakoby o świtaniu, kiedy jeszcze niezupełnie widno i jasno. Widzi się Go w sposób niewytłumaczony, a przecież jaśniej, aniżeli oczyma cielesnymi widzimy światło materialne.
Albowiem dusza wzniesiona do tego widzenia szczególniejszą łaską Bożą ogląda jednym rzutem oka jedność Istoty Boskiej i troistość Osób, jak Ojciec rodzi Słowo, jak od obydwu pochodzi Duch Święty. ,,Widzi i poznaje samego Boga” – jak mówi św. Augustyn – ,,dobrego bez jakości, wielkiego bez rozciągłości, Stwórcę bez przymusu, obecnego bez miejsca położenia; bez kształtów zewnętrznych – wszystko ogarniającego; bez miejsca – wszędzie całkowicie obecnego; bez czasu – wiecznego; bez zmieniania się – czyniącego rzeczy podlegające zmianom; zupełnie wolnego”. Widzi wszystkie stworzenia wychodzące z Jego rąk i od Niego zależne. Widzi, w jaki sposób Osoby Boskie mieszkają w duszy, według słów Pisma Świętego: ,,Do niego przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy” (J 14, 23).
Ponieważ zaś w takim stanie dusza lgnie jak najdoskonalej do Boga, odczuwając przedsmak niebieskiej szczęśliwości, przeto upaja się zdrojem Jego rozkoszy. Toteż święta Teresa, która z własnego doświadczenia poznała wzniosłość i rozkosz tego rodzaju widzeń, wytłumaczywszy je bardzo mądrze, powiada dalej, że przez takie widzenie dusza wchodzi w małżeństwo duchowe z Bogiem, według słów Apostoła: ,,Kto zaś łączy się z Panem, jednym jest duchem” (1 Kor 6, 17). Bo dusza ,,doskonale miłująca zawiera związek małżeński” – powiada święty Bernard – ,,Zaiste, jest to związek duchowego i świętego małżeństwa. Mało powiedziałem: związek. Jest to zjednoczenie. Skoro więc ujrzysz duszę, która opuściwszy wszystko, oddaje się zupełnie Słowu, dla Słowa żyje, Słowem się rządzi, w Słowie poczyna, co rodzi słowami, która może powiedzieć o sobie: ,,Dla mnie bowiem życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem” (Flp 1, 21), uważaj ją za małżonkę poślubioną Słowu”.
Lecz dość już powiedzieliśmy o drugi stopniu oglądania Boga. Nareszcie trzecim i najwyższym stopniem widzenia Boga jest ten, w którym dusza już nie przez zwierciadło i nie w podobieństwie, ale jasno i twarzą w twarz ogląda majestat Boży. Aczkolwiek ten sposób oglądania Boga nie jest udziałem padołu płaczu, ale ojczyzny niebieskiej – według słów samego Boga: ,,Nie może bowiem człowiek ujrzeć mię i żyw pozostać” (Wj 33, 20) – jednakże bardzo poważni teolodzy, jak żeśmy wyżej nadmienili, sądzę, że niektóre bardzo świątobliwe i doskonałe dusze jeszcze za życia ziemskiego otrzymały tę nadzwyczajną łaskę od Boga, że jakoby mimochodem i chwilowo, światłem chwały oświecone jasno ujrzały Pana Boga.
Tak wielu utrzymuje o Mojżeszu, na którego gorące życzenia i prośby, aby mu Pan Bóg ukazał oblicze, odpowiedział Pan: ,,Ja wszystko dobro tobie pokażę” (Wj 33, 19). Podobnie twierdzi Doktor anielski o świętym Pawle, a święty Bernard o Ojcu zakonników – świętym Benedykcie. Miodopłynny Doktor rozprawiając o widzeniu, w którym ogląda się Boga twarzą w twarz, a w Bogu ogląda się stworzenia, tak mówi: ,,Do takiej wysokości, zdaje się, była porwana ona błogosławiona dusza (świętego Benedykta), która oglądała cały świat zebrany pod jeden promień słoneczny. Ojciec Święty Grzegorz, pisząc o tym cudzie w księdze Dialogów, powiada: ,,Patrzącemu na Boga każde stworzenie wydaje się szczupłym”.
Tak wyraża się święty Bernard oparty na zdaniu świętego Grzegorza. Wiem, że pod tym względem różne są zapatrywania między scholastykami, ale nie uważam za stosowne zapuszczać się tutaj w ich dysputy.”

W imię Prawdy! C. D. 546

2 września 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa i liturgii godzin:

,,Bracia, przyszedłszy do was, nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością, głosić wam świadectwo Boże.
Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego. I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej”. 1 Kor 2, 1-5

,,Tak zaszedł też do Nazaretu, gdzie się wychował. Według swego zwyczaju wstąpił w szabat do synagogi i zgłosił się do czytania. Podano mu księgę proroka Izajasza. Rozwinął więc zwój i napotkał na miejsce, gdzie napisano:
,,Duch Pana spoczął na mnie;
dlatego namaścił mnie,
abym niósł dobrą nowinę ubogim.
Posłał mnie bym uzdrowił tych, którzy są skruszonego serca,
bym zwiastował wolność uwięzionym,
a ślepym, że przejrzą;
abym uciśnionym wolność przywrócił
i ogłosił rok zmiłowania Pańskiego
oraz dzień pomsty.”
Potem zwinął zwój i oddawszy go słudze usiadł. Oczy wszystkich obecnych w synagodze były zwrócone na niego. On zaś zaczął mówić do nich: ,,Dzisiaj wypełniły się słowa Pisma, które dopiero co usłyszeliście.” Wszyscy przyświadczyli mu i byli przejęci podziwem dla słów pełnych wdzięku, które płynęły z jego ust. Lecz wnet zaczęli szeptać: ,,Czyż nie jest to syn Józefa?” A on powiedział im: ,,Zapewne przypomnicie mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie! Uczyń także tu, w swym mieście ojczystym, te wielkie dzieła, które, jak słyszeliśmy, dokonały się w Kafarnaum.” A potem ciągnął dalej: ,,Zaiste powiadam wam: żaden prorok nie cieszy się uznaniem w swojej ojczyźnie! Naprawdę, powiadam wam: wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, gdy przez trzy lata i sześć miesięcy niebo się zamknęło i w całym kraju nastał wielki głód – a przecież do żadnej z nich nie został Eliasz posłany, tylko do wdowy w Sarepcie, w okolicy Sydonu. I było dużo trędowatych w Izraelu za czasów proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman.”
Słysząc te słowa wszyscy w synagodze zapałali gniewem. Zerwawszy się wypędzili go za miasto i zawiedli go na brzeg góry, na której miasto było zbudowane, aby go strącić w przepaść. Lecz on przeszedł wśród nich i oddalił się.” Łk 4, 16-30

Do powyższego fragmentu Pisma świętego ważny był dla mnie komentarz z ks. Wujka:

,,W.16. I przyszedł do Nazaretu.
Między innemi Galilei miejscami, które przebiegał.
-Według zwyczaju swego.
Był bowiem zwyczaj u Żydów, w dni szabatu zgromadzać się do synagogi dla słuchania słowa Bożego, i publicznego nabożeństwa.
-Wstał czytać.
Okazał chęć do czytania. Samym mężczyznom, nie zaś niewiastom godziło się zabierać głos w synagodze, jak mówi św. Paweł 1 Kor 14, 34. Jeżeli zaś zachodziła jakakolwiek wątpliwość, to wolno było każdemu ją przełożyć i rozprawiać o tem co przeczytano, jak widzimy św. Pawła który korzystając z tego zwyczaju, często w synagogach opowiadał Chrystusa. Poprzedzało więc czytanie z ksiąg świętych, a potem następował wykład. Czytali zaś stojąc, przez uszanowanie dla ksiąg świętych, tak jak u nas Ewangelią i epistołę stojąc czytają.
W.17. Podano.
Przez sługę, o którym niżej.
-Otworzywszy księgi.
To należy rozumieć względnie do tego czasu, kiedy księgi, nie zszywały się , lecz zwijały się na walcu.
-Nalazł miejsce.
Zdawało się, iż jakby przypadkiem natrafił na nie, gdy tymczasem wybrał był to miejsce, i postanowił je czytać.
W.20. A zamknąwszy księgi.
To jest, po przeczytaniu tego miejsca.
-Oddał słudze.
Synagogi, od którego był wziął; jak bowiem byli przełożeni synagogi, którzy nazywali się arcybożnikami, tak też byli jej słudzy.
-Siadł.
W Dz 13, 16 czytamy, że św. Paweł stał. Postawa siedząca zależała od woli nauczającego.
W.21. W uszach waszych.
To miejsce Pisma świętego, które przeze mnie jest wam przeczytane, a niegdyś napisane przez Izajasza, w tym czasie już się spełnia i dokonywa.
W.22. Dawali mu świadectwo.
Mądrości jego i nauki.
-Wdzięcznym słowom.
Nie tylko bowiem rozprawiał mądrze o rzeczach boskich, lecz nadto wymownie, właściwie, jaśnie; i przeto słowa wdzięczne znaczą to samo, co wdzięk słów.
-Syn Józefów.
Cieśli, naszego ubogiego współmieszkańca.
W.23. Pewnie.
Bez wątpienia.
-Mi rzeczecie.
Jak gdyby rzekł: Widzę, że wy macie mi uczynić zarzut.
-Tę Przypowieść.
Przysłowie pospolicie używane.
-Lekarzu ulecz samego siebie.
To przysłowie było skierowane do tych, którzy mając staranie o rzeczach cudzych, niedbali o swoje.
-W Kafarnaum.
Które jednak miasto nie jest ojczyzną twoją, i nieobchodzi cię tak z blizka jak Nazaret, które wychowało cię, i wyprowadziło na tak wielkiego męża, gdzie są twoi rodzice, krewni i współobywatele. Zdaje się, że mowa Nazarejczyków zmierza do tego, ażeby pokazali, że oni nie wierzą dostatecznie w te cuda, które się ogłaszają za zdziałane przezeń gdzieś indziej: zgorszeni bowiem lichotą osoby, skłaniali się do powątpiewania o prawdziwości nauki i cudów.
-Uczyń i tu.
Nie wszędy Pan Bóg cuda czyni, ale obiera na to pewne miejsca i persony, na których i przez które cuda czyni, i ludziom dobrodziejstwa daje, aczby mógł kędyżkolwiek czynić, gdyby się tak podobało wolej i mądrości jego.
WWW
W.24. Żaden prorok nie jest przyjemny w ojczyźnie swojej.
Nie jest w poważaniu, nie ma szacunku w ojczyźnie, owszem niekiedy jest pogardzany; jak gdyby rzekł: jeżeli nie czynię cudów w ojczyźnie, to należy przypisać wam, którzy gardzicie mną, i nie wierzycie mnie, i dla tego niedowiarstwem waszem tamujecie źródło dobroczynności mojej.
W.25. Wprawdzie mówię wam.
Pokazuje dwoma przykładami, że nie powinno wydawać się niedorzecznem, jeżeli on obcych przenosi nad domowych.
-Zamknione niebo.
Nie wydawało deszczu.
-Do trzech lat i sześć miesięcy.
To Chrystus mówi z własnej wiedzy, albo z podania, albo z obojga; tego bowiem nie ma wyraźnie.
W.27. Za Elizeusza.
W tym czasie gdy Elizeusz spełniał urząd proroka.
-Naaman Syryjczyk.
Który nie był Izraelitą. Nikt bowiem z Izraelitów tak wielce nie poważał Elizeusza, jak ten cudzoziemiec, który sam jeden, jak pisze św. Ambroży, za pomocą aktu religijnego usiłował dostąpić zdrowia.
W.28. I napełnieni są… gniewem.
Rozumieli bowiem, do czego zmierzały te dwa przykłady ze starego testamentu, to jest, że łaska Boża jaśniejąca w cudach Chrystusa, od Żydów jako jej niegodnych ma być przeniesiona z rozporządzenia Bożego do innych narodów. Tak więc uważając to sobie za obelgę i krzywdę, gniewem się zapalili; tem bardziej że ten którego za wzgardzonego i wyrzutka społeczeństwa uważali, stawił siebie na równi z prorokami.
W.29. Z miasta.
Jako godnego śmierci, ponieważ był zwyczaj iż skazani na śmierć byli karani za miastem.
-Wierzch.
Wierzchołek urwisty.
W.30. Uszedł.
Odszedł. Przeszedł gdzie chciał, zapewne uczyniwszy siebie niewidzialnym dla ich oczu.”

W imię Prawdy! C. D. 545

1 września 2024 roku

W tym dniu ważne były dla mnie poniższe treści z liturgii słowa:

,,Mojżesz powiedział do ludu:
«A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan, Bóg waszych ojców. Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam.
Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: „Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny”. Bo któryż wielki naród ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż wielki naród ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?»”

,,Kto będzie przebywał w Twym przybytku, Panie,
kto zamieszka na Twej górze świętej?
Ten, kto postępuje nienagannie, działa sprawiedliwie
i mówi prawdę w swym sercu.
Kto swym językiem oszczerstw nie głosi,
kto nie czyni bliźniemu nic złego
i nie ubliża swoim sąsiadom,
ale szanuje tego, który oddaje cześć Bogu.
Kto dotrzyma przysięgi niekorzystnej dla siebie,
kto nie daje swych pieniędzy na lichwę
i nie da się przekupić przeciw niewinnemu.
Kto tak postępuje, nigdy się nie zachwieje”. Ps 15

,,Bracia moi umiłowani:
Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń.
Przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze.
Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie.
Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca jest taka: opiekować się sierotami i wdowami w ich utrapieniach i zachować siebie samego nie skażonym wpływami świata”. Jk 1, 17-18. 21b-22. 27

,,Ze swej woli zrodził nas Ojciec przez słowo prawdy,
byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń”. Jk 1, 18

,,Gdy ukończył te wszystkie nauki, które głosił wobec pilnie słuchającego go ludu, udał się do Kafarnaum.
Tam leżał powalony chorobą, bliski śmierci, sługa pewnego setnika; setnik wielce sobie cenił tego sługę. Usłyszawszy o Jezusie posłał do niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił sługę jego. Tamci przyszli do Jezusa i prosili go usilnie: ,,Zasługuje na to, żebyś mu tak uczynił, bo miłuje nasz naród i to on właśnie wystawił nam synagogę.” Poszedł więc Jezus z nimi. Gdy już był niedaleko domu setnik wysłał przyjaciół, żeby mu za ich pośrednictwem powiedzieć: ,,Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. Dlatego też nie śmiałem sam udać się do ciebie; powiedz jednak choćby słowo, a sługa mój wyzdrowieje. Boć i ja, chociaż jestem człowiekiem podległym władzy, mam przecież żołnierzy pod sobą. Gdy powiem temu: Idź! – to idzie; a drugiemu: Przyjdź! – to przychodzi; a słudze memu: Uczyń to! – to czyni.” A Jezus słysząc to był pełen podziwu dla niego i zwróciwszy się do rzeszy, która szła za nim, rzekł: Zaprawdę powiadam wam: nawet w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.” Gdy wysłańcy wrócili do domu, znaleźli zdrowym sługę który chorował.
Potem udał się Jezus do miasteczka zwanego Nain. Towarzyszyli mu uczniowie jego i liczna rzesza. Gdy zbliżał się do bramy miasteczka, wynoszono właśnie zmarłego, jedynego syna matki, która była wdową. Liczna rzesza z miasteczka szła za nią. Gdy ją Pan ujrzał, ulitował się nad nią i rzekł do niej: ,,Nie płacz!” Potem zbliżywszy się dotknął mar, ci zaś, którzy nieśli zmarłego, przystanęli. Wtedy rzekł: ,,Młodzieńcze, powiadam ci, wstań!”. Zmarły siadł i począł mówić, a Jezus oddał go matce jego. Wszystkich ogarnął strach. Chwalili Boga i mówili: ,,Wielki prorok powstał między nami, a Bóg nawiedził lud swój.” Wieść o tym wydarzeniu rozeszła się po całej ziemi żydowskiej i po całej okolicy.
O tym wszystkim donieśli Janowi jego uczniowie. Jan więc przywołał dwóch uczniów swoich i posłał ich do Pana z zapytaniem: ,,Czy ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” Gdy mężowie ci przybyli do niego, rzekli: ,,Jan Chrzciciel przysłał nad do ciebie i kazał zapytać: Czy ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” A właśnie wtedy uzdrowił wielu od chorób, cierpień i od złych duchów i wielu niewidomym przywrócił wzrok. Odpowiedział im więc takimi słowy: ,,Idźcie i donieście Janowi o tym coście widzieli i słyszeli: Ślepi odzyskują wzrok, chromi chodzą, trędowaci stają się czystymi, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Dobrą Nowinę. A błogosławiony, któremu nie stanę się powodem do upadku!” Łk 7, 1-23

Do powyższego fragmentu Pisma świętego ważny był dla mnie komentarz z ks. Wujka:

,,W.1. Słów swych.
W których podał treść swojej nauki.
-Do uszu ludu.
Jawnie, publicznie.
W.3. Starsze żydowskie.
Tych, którzy tam nad wszystkich Żydów bądź wiekiem, bądź powagą byli najgodniejszymi czci. Posłał ich, gdyż siebie nie sądził być godnym, żeby się zbliżyć do Chrystusa.
W.5. Naród nasz.
Żydów. Zaliczają Jezusa do swoich, żeby sprawę uczynić wspólną, a zatem lepszą.
-On nam zbudował bożnicę.
Godna podziwienia pobożność żołnierza i poganina.
WWW
W.7. Przetożem.
Albowiem dla tej samej przyczyny sam nie przyszedłem do ciebie, że się uważałem za niegodnego rozmawiać z tobą.
W.12. Wynoszono.
Z miasta; było to bowiem we zwyczaju u żydów, iż umarłych grzebano za miastem.
W.13. Nie płacz.
Jakby rzekł, wedle wykładu Bedy:
,,zaprzestań opłakiwać umarłego, którego zaraz ujrzysz zmartwychwstałym.”
W.14. Dotknął się mar.
Aby się zatrzymali niosący trupa.
-Tobie mówię, wstań. Pokazuje, iż on nie cudzą, ale własną mocą i powagą wskrzesza umarłego.
W.15. Dał go matce jego.
Przez litość, dla której wskrzesił był go.
W.16. Strach.
Niejakieś przerażenie, cześć i podziwienie na objaw bóstwa w Chrystusie.
-Prorok wielki.
Mąż dziwnej świętości i łaski u Boga, wszyscy bowiem mężowie święci nazywali się prorokami, gdyż prorocy zwykle byli świętymi.
-Nawiedził.
Posyłając wielkiego proroka pokazał iż nie zapomniał ludu swojego, i jest dlań łaskaw.”