ROZDZIAŁ IV
STUDIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGO
Z dostaniem się na studia jest związana historia z uśmiechem. Moja dziewczyna miała na mnie taki wpływ, że jak przyszła na mój pierwszy mecz, to od razu strzeliłem trzy bramki (a wcześniej zero goli przez kilka meczy, choć w juniorach byłem napastnikiem). I tak na egzaminach wstępnych na studia wychowania fizycznego, gdy był bieg na 1500 metrów, to mój kolega krzyczał z trybun: ,,dawaj Daniel, N. patrzy”. Zacząłem finisz 300 metrów przed metą i wyprzedziłem wielu chłopaków. Przybiegłem drugi w serii. Poprawiłem życiowy rekord z treningów o ponad 20 sekund. Zapytałem kolegę po biegu: ,,gdzie jest moja dziewczyna?”, a on powiedział:, ,,żartowałem”. Jeżeli człowiek potrafi tak człowieka zmotywować, to co dopiero Bóg. Z Nim wszystko jest możliwe! Dzięki Bogu dostałem się na wymarzone studia.
Na studiach stałem się wyróżniającym studentem pod względem nauki. Lubiłem uczyć się. Nawet dostałem ocenę bardzo dobry z anatomii. Doktor zobaczył indeks na egzaminie ustnym i powiedział, że pan to chyba na wyższą ocenę, po czym zadał mi trudne pytanie. Lubiłem anatomię. Poznawanie kości, mięśni i całego układu ruchu pomagało mi w ćwiczeniach na siłowni oraz w treningach piłkarskich.
W przedmiotach sportowych nadrabiałem pracowitością moje słabsze od innych warunki fizyczne. Pomagałem trzem kolegom (Jarkowi, Adrianowi i Krzyśkowi) w zbliżaniu się do Boga. To była taka moja cicha pasja. Wiedziałem, że Bóg daje prawdziwą radość i wolność. To On uzdrowił mnie z młodzieżowego hazardu w postaci grania na maszynach i obstawiania meczy piłkarskich.
Bardzo mile wspominam rok studiów i wszystkich kolegów. Z dwoma pamiętam ciekawe zdarzenia. Jednym z kolegów był Konrad – najbardziej znany na roku. Grał w Radomiaku. Dzięki niemu zacząłem chodzić na mecze Radomiaka. Bolało mnie, że niektórzy kibice wulgaryzują, a dzieci muszą tego słuchać. Konrad był fantastycznym piłkarzem i pokornym człowiekiem. Szybko zrobił karierę. Przeszedł do Polonii Warszawa, a potem do mistrza kraju – Wisły Kraków. Zagrał nawet w reprezentacji Polski i w eliminacji Ligi Mistrzów. Nagle karierę zniszczył mu kleszcz, który zaraził go boleriozą. Pomagałem mu podczas jednego przedmiotu na korytarzu, gdy szykował się do poprawki. Jemu jako pierwszemu na studiach powiedziałem o moim wyborze drogi kapłańskiej, ponieważ nie jechał z nami na obóz sportowy. Wiedział, że ma transfer i przechodzi do Warszawy. Odpowiedział: ,,ty zawsze byłeś trochę inny, nie używałeś brzydkich słów (chyba dwa razy w życiu, chwała tylko Bogu), kolegowałeś się z N., z którym nikt nie chciał się kolegować”. Ponad to życzył mi powodzenia na nowej drodze.
Drugim ciekawym kolegą był twardy z charakteru Adrian. Stawiałem mu granice, gdy rozpychał się zbytnio. Polubił mnie za to. A jak dowiedział się na obozie sportowym, że podjąłem taką decyzję zostawienia ulubionych studiów i pójścia do seminarium, to użył brzydkiego słowa, mówiąc, że mi coś zrobi. Uznałem to za przejaw sympatii. Mimo zdecydowania się na drogę kapłańską w maju 2004 roku, dokończyłem rok akademicki i pojechałem jeszcze na obóz sportowy, żeby zaliczyć wszystkie zajęcia. Wziąłem na obóz Pismo święte i kupiłem na obozie książkę Jana Pawła II pt. ,,Wstańcie chodźmy”. Jedni koledzy pili na obozie, a ja miałem takie pobożne lektury. Gdy powiedziałem kolegom o kapłaństwie na nocnej warcie w lesie, to pytali mnie, co mają w sobie poprawić, a ja nieudolnie głosiłem im mini kazania.
Bardzo miło wspominam z tego czasu profesorów: od gimnastyki Pana Stasia Nowaka od gimnastyki oraz Pana Tuzimka od Historii Kultury Fizycznej. To byli nauczyciele z pasją. Ubolewałem natomiast nad panami od ……… i ………… Wybaczam im gorszące postawy.
ROZDZIAŁ V
POWOŁANIE
A jak to się stało, że wreszcie podjąłem decyzję pójścia za Bogiem? Mimo znaków z Pisma świętego oraz z konfesjonału, a także cichych natchnień, że wielką radość mam w pomaganiu kolegom na studiach (a w konfesjonale, na ambonie i w szkole miałbym więcej możliwości do pomagania), nie miałem odwagi zostawić dziewczyny, klubu, rodziny i wszystkich ziemskich przywiązań. Jednak szczera, codzienna modlitwa: ,,nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie Boże”, owocowała.
Przyszedł dzień, w którym podczas jakiegoś meczu nie wychodziło mi na boisku i w sercu modliłem się w trakcie gry. Usłyszałem w duchu: ,,ty nie jesteś do piłki, lecz do modlitwy”. To mnie bardzo dotknęło. Postanowiłem powiedzieć to dziewczynie. Pojechałem do niej. Dodam, że ok. dwa tygodnie wcześniej powiedziała mi, że boi się, bo myśli, że Bóg mnie jej zabierze. Na co ja odpowiedziałem: ,,czy mnie, czy ciebie Bóg dla siebie wybierze poprzez powołanie, to to drugie z nas będzie się radować z tego, gdyż pragniemy dla siebie szczęścia”. I tak te dwa tygodnie później pojechałem jej powiedzieć, że zacząłem na poważnie myśleć o powołaniu. Na co ona powiedziała podczas rozmowy: ,,czy chcesz pójść do seminarium?” Odpowiedziałem w jednej chwili: ,,CHCĘ”. I sam byłem w szoku, że tak powiedziałem. Zaczęliśmy płakać. Pytała: ,,jak to teraz będzie?”. Ona studiowała w seminarium na kierunku katechetycznym, a ja w tym samym miejscu miałem formować się na kapłana. Powiedziała: ,,idź i pokaż im poziom”. Znała moją gorliwość i to, jak Bóg mnie prowadził. Oczywiście cała chwała tylko dla Boga, a nie mnie marnego grzesznika. Na potwierdzenie tej tezy przytoczę jeszcze jedno zdarzenie…
Gdy poszedłem na spowiedź i powiedziałem, że wybrałem powołanie, to ksiądz nic nie powiedział i udzielił mi rozgrzeszenie. Byłem pysznie zdruzgotany, że nie dostałem żadnej rady. Dzień później byłem u spowiedzi u kapłana, który rok wcześniej zasugerował mi, co może być moim powołaniem. Powiedziałem mu, jak dzień wcześniej byłem potraktowany lekkomyślnie podczas sakramentu i co to we mnie wywołało. Na co dostałem odpowiedź jeszcze bardziej wbijającą w pięty: ,,nie wiem, czy będziesz dobrym księdzem. Chyba że Bóg da ci wiele pokory”. Od tej pokory kupowałem wszystkie książki o pokorze. Studiowałem i modliłem się żarliwie o łaskę pokory.
Kolejno dowiedzieli się o mojej decyzji: tata, mama, rodzeństwo, miejscowy proboszcz. Tata wiele razy był krytyczny wobec postaw kapłanów. Wysoko stawiał im poprzeczkę. Powiedział mi, że ludzie będą mi patrzeć na ręce i nie będę miał prywatnego życia. Mama zapłakała ze wzruszenia. Bracia byli zaskoczeni. Starszy brat nabrał do mnie dużo szacunku. Młodszy brat wydawało mi się, że ma we mnie jakiś wzór. Zaczynało się dla mnie nowe życie.
Proboszcz zapytał, czy dobrze zastanowiłem się, bo np. przyjdzie sobota, koledzy będą bawić się, a ja będę pisał kazanie. Ja natomiast byłem pewien, że tę drogę wybrał dla mnie Bóg i sam dał mi łaskę, abym dał ten pierwszy krok. Czułem w sobie wielkie działanie Boga. Pościłem o chlebie i wodzie i czułem jakiś wewnętrzny heroizm, że mógłbym góry przenosić. Zacząłem chodzić codziennie na Msze parafialne. Nawet zgłosiłem się do pomagania na cmentarzu. Poszedł ze mną mój młodszy brat. Byliśmy jedynymi, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie księdza proboszcza. To był dopiero heroizm. Ja nigdy wcześniej nie byłem ani ministrantem, ani nie należałem do oazy. Byłem łysym dresem, piłkarzem, ale w miarę dobrym w sercu chłopakiem, który tylko wyglądał na cwaniaczka.
Dodam jeszcze, że od mamy mojej dziewczyny, Pani N dostałem książkę pt. ,,Święty i diabeł” o ks. Janie Marii Vianneyu. To była moja pierwsza pobożna książka, a św. Jan Maria Vianney stał się dla mnie ulubionym świętym. Kupiłem nawet małą figurę Maryi (taką jak miał ks. Vianney od dzieciństwa) i mam ją do dzisiaj przy klęczniku.
Ten etap życia zakończyłem albumem ze zdjęciami i końcowym napisem:
,,A teraz Jezu ufam Tobie! Tobie pragnę ofiarować swe życie. Dziękuję za wielką łaskę. Jam tylko Twoim sługą, bez Ciebie nie ma w nas nic co dobre. Panie nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie. Dziękuję za wszystko!!!”
Dodam dzisiaj bolesny bonus, jak niszczy się powołania. Jednak prawdziwego powołania nie da się pokonać, PONIEWAŻ JEST ONO OD BOGA:
https://rumble.com/v2x8amc-pobi-grozi-i…-zapali-z-policjantem….html