Opublikowane w

W imię Prawdy! C. D. 170

1 lutego 2024 roku ciąg dalszy

W tym dniu ważne były dla mnie treści z żywotu świętego Ignacego biskupa i męczennika:

,,Święty sam włożył na siebie kajdany, i z oznakami najwyższej radości oddał się w ręce żołnierzy pogańskich, którzy przez cały czas jego podróży do Rzymu, męczyli go najokrutniej. Przechodząc przez Smyrnę, widział się tam ze świętym Polikarpem, który publicznie go uczcił wraz z całym ludem, do którego nasz Święty długą miał przemowę, zachęcają go do wierności Chrystusowi Panu. Wszystkie Kościoły w Azyi w osobie swoich biskupów i duchowieństwa, witały go po drodze, jako ojca duchownego, pod którego przewodnictwem cały ten kraj zostawał. A gdy wszyscy nad jego losem gorzkie łzy wylewali, on jeden pełen świętego wesela, żegnając się z wiernymi, prosił ich aby mu wyjednali u Boga tę łaskę, aby go lwy nie oszczędziły, jak to się stało z niektórymi Męczennikami, lecz aby go w najokrutniejszy, jaki być może sposób, rozszarpały. Z drogi tej, pisząc do chrześcijan, tak się w jednym z listów swoich wyraża: ,,Oznajmiam wam, jak i wszystkim kościołom, że z wielką radością idę na śmierć dla Jezusa Chrystusa. Proszę was, nie kładźcie temu żadnej przeszkody, i nie brońcie mnie od pożarcia przez dzikie zwierzęta, które mnie zawiodą do Boga. Jestem ziarnem Chrystusowym, powinienem być zmielony zębami dzikich zwierząt, aby stać się czystym chlebem, godnym Pana Boga: powinniście więc pobudzać je przeciw mnie, aby mnie całkiem pożarły. Proście tylko za mną Jezusa Chrystusa, abym tym sposobem miłą mu stać się mógł ofiarą. Jedyna rzecz, której pragnę, jest aby zwierzęta, którym mnie na pastwę wydadzą, dobrze były wygłodzone, i żebym co prędzej ujrzał się pomiędzy niemi. Oby to już nastąpiło, i oby mnie jak najrychlej pożarły! Nie chcę, aby się obeszły ze mną tak jak z niektórymi innymi Męczennikami, których ciał nie śmiały dotknąć. Jeśli się na mnie nie rzucą, ja je sam pobudzę, aby mnie rozszarpały. Wybaczcie mi to, synaczkowie, ja sam wiem najlepiej co dla mnie najkorzystniejszem być może. Teraz poczynam być uczniem Zbawiciela mojego: nie pragnę nic z rzeczy pod zmysły podpadających, i wszystkie je za nic sobie poczytuję, byłem Jezusa Chrystusa posiadł; niech ogień, krzyże dzikie zwierzęta, połamanie wszystkich kości, poszarpanie wszystkich członków, i zgruchotanie całego ciała mojego, i wszystkie męki szatańskie spadną na mnie, byłem cieszył się Chrystusem.”

Nakoniec przebywszy Macedonią i Albanią, gdzie wszędzie przez tłumy wiernych żegnany, utwierdzał chrześcijan w wierze świętej, przybył mąż Boży do Rzymu. Oczekując na dzień, w którym miano go oddać dzikim zwierzętom, zamknięty został w więzieniu, i dręczony głodem i bezsennością. Nareszcie wprowadzony na plac publiczny, na którym miał ponieść śmierć męczeńską, wchodził tam z twarzą rozpromienioną, a widząc tłumy publiczności, mającej zwrócone na niego z barbarzyńską ciekawością oczy: Nie sądźcie, o! Rzymianie, rzekł do nich z powagą, abym za jaką zbrodnię na śmierć był skazany. Jedynym tego powodem jest pragnienie moje połączenia się co prędzej z Bogiem, którego miłością goreję.”

Gdy słów tych domawiał, wyleciały z klatek ze strasznym rykiem lwy wypuszczone, a wtedy Święty, w najwyższem uniesieniu, zawołał: ,,Jestem ziarnem Chrystusowem, niech mnie zmielą zęby zwierząt dzikich, abym stał się chlebem miłym Panu mojemu.” W tejże chwili, lwy obaliły go na ziemię, i ciało jego w kawałki poszarpały, nie tknąwszy jednak kości. Pod ich zębami jeszcze kilkakrotnie przenajświętsze Imię ciągle powtarza, odrzekł: ,,Bo na sercu noszę je wyryte.” Jakoż po jego błogosławionej śmierci, gdy chrześcijanie wydobyli mu serce, znaleźli na niem Imię Jezus złotemi wypisane literami. Zwłoki jego najprzód pochowane w Antyochii, po zburzeniu tego miasta przez Persów, w roku Pańskim 540 przeniesione zostały do Rzymu. Niezwłocznie po jego męczeństwie, wielkie trzęsienie ziemi powstało w Antyochii, wśród którego mnóstwo pogan życie postradało.

POŻYTEK DUCHOWY
Podziwiać należy, nie tylko to męstwo z jakiem Ignacy śmierć za wiarę poniósł, lecz i to nadludzkie pragnienie, z jakiem szedł na męki. Gdy Pan Bóg tak nadzwyczajnej cnoty po tobie nie wymaga: staraj się przynajmniej cierpienia wszelkie, jakie cię spotkać mogą, z miłości Boga, ze świętem poddaniem woli Jego, znosić”.

Przeczytaj także:

  1. Moja gleba
  2. Zagłuszeni
  3. W imię Prawdy! C. D. 47
Opublikowane w

W imię Prawdy! C. D. 140

12 stycznia 2024 roku ciąg dalszy

W tym dniu ważne były dla mnie treści z żywotu św. Arkadyusza:

,,W Cezarei Maurytańskiej, jednem z większych miast tegoż kraju, sędzia postanowiony na gładzenie chrześcijan, przechodził innych okrucieństwem i zapamiętałą do nich nienawiścią. Tam mieszkał pewien chrześcijanin, imieniem Arkadyusz, a będąc jednym z najbogatszych i najznakomitszych obywateli Cezarei odznaczał się przy tem wielką pobożnością i miłosierdziem dla ubogich. W chwili gdy prześladowanie wszczęło się silniej, pomny na radę samego Pana Jezusa dozwalającego uchodzić z miejsc gdzie się jest narażonym na niebezpieczeństwo, jeżeli żaden obowiązek szczególny nie nakazuje komu pozostać, uszedł z miasta, jak to wielu innych czyniło. Nie śmiał tuszyć sobie aby miał dość męztwa do wytrwania w męczeństwie, i słusznie sądził, że w takim razie byłoby zuchwalstwem, jakby dobrowolnie wystawiać się na takowe, jeżeli godziwym sposobem mógł się go uchronić.

Lecz że Arkadyusz był jednym z najznakomitszych mieszkańców Cezarei, więc sędzia pogański w tem mieście zasiadający, nie mógł go pominąć i nie zapomniał o nim. Dnia pewnego posłał żołnierzy aby go przed nim stawiono. Ci przybywszy do jego mieszkania i nie znalazłszy Arkadyusza, dom cały splądrowali i aby nie wrócić z niczem do sędziego, ujęli i przyprowadzili krewnego Arkadyusza, którego tam zastali. Tyran rozgniewany, iż mu uchodzi z rąk najznakomitszy chrześcijanin Cezarei, którego najbardziej do wyparcia się wiary zmusić pragnął, kazał jego krewnego przed sobą stawionego uwięzić i póty trzymać w kajdanach , aż Arkadyusza odszukają, lub sam się pojawi. Skoro do świętego doszła wieść o tem, nie mogąc przenieść aby kto inny cierpiał z jego niejako przyczyny, czując w takim razie obowiązek narażenia się na męczeństwo, zaufał, iż mu Bóg potrzebnej do zniesienia takowego doda łaski, wyszedł przeto z ukrycia i sam stawił się przed Wielkorządcą cesarskim. ,,Panie – rzekł do niego – ponieważ z mojej to przyczyny zatrzymujesz w więzieniu mojego krewnego, więc oto sam stawię się przed tobą, prosząc abyś go uwolnił. Bo zresztą on nie mógłby cię oświecić w tem, co chcesz wiedzieć ode mnie, a na co ja gotów jestem dać ci odpowiedź”.

– ,,Przebaczam odrzekł sędzia, który zrazu chciał podstępną łagodnością ująć Arkadyusza – przebaczam i twojemu krewnemu i tobie samemu, chociaż zawiniłeś uchodząc, byleś oddał cześć bogom”. – ,,Oddać cześć bogom!” – zawołał z oburzeniem święty Męczennik – ty tego ode mnie domagasz się, bo nie wiesz czem jest chrześcijanin, który żyje tylko Chrystusem i w Chrystusie, a jeśli za niego umiera, śmierć jest dla niego najpożądańszym zyskiem. ,,Albowiem mnie żyć – jest Chrystus, a umrzeć – zysk”. Z tych słów i sposobu, jakim je Arkadyusz wymówił, przebiegły sędzia a w swoim niegodziwym zawodzie bardzo doświadczony, poznał, że w stawionym przed nim Wyznawcy objawia się męstwo, którą nie lada jakąś groźbą da się przełamać. Wydał więc rozkaz najokrutniejszy, na jaki tylko jego barbarzyństwo zdobyć się mogło: skazał go na męki najcięższe, jakie tylko mógł wymyśleć. ,,Niech więc umiera – zawołał – kiedy śmierci pragnie, lecz zadać mu śmierć powolną; a tak go męczyć żeby aż śmierci zapragnął, lecz jak najdłużej tę chwilę odwlekać. Niech będą jeszcze przy życiu patrzy na ciało swoje porąbane i posieczone jak na drzewo któremu poobcinano wszystkie gałęzie. Zobaczymy, jak go wtedy wspomoże Bóg jego”. Rozkazał przeto katom, aby mu najprzód potłukli stawy tak, aby wszystkie członki ciała jego poodstawały jedne od drugich.

Oprawcy stosując się do tego wyroku, a nie wiedząc dokładnie jak go spełnić, zaczynają od tego iż mu odcinają jeden kawałek po drugim od palców u rąk, odrzynając staw po stawie, i za każdą razą zatrzymują się nieco, aby męczennik dłużej cierpiał. Po ucięciu palców odcinają mu znowu jednę rękę po kostkę, potem po łokieć, a następnie przy samym ramieniu; po chwili toż samo robią z drugą i znowu czekają . Następnie każą mu kłaść się na grzbiecie, co święty spokojnie i pokornie wykonywał i znowu podobneż męczeństwa zadają mu w nogach, poczynając od palców, staw po stawie odcinanych, a przechodząc od kostki, potem do kolan i nareszcie odrywając nogi przy samych kulszach. Z Arkadyusza pozostał tylko tułów krwią zbroczony, lecz żył on jeszcze, i przez cały czas męki nie wydał ani jęku, ani najmniejszej oznaki niecierpliwości nie okazał. Tylko od chwili do chwili odzywał się coraz słabszym głosem, chwaląc Boga i zachęcając obecnych do wytrwałości w wierze. ,,Widzicie więc bracia kochani, – mówił do nich – że bogowie, którym każą nam cześć oddawać, są to bałwany ręką ludzką zdziałane, i że Bóg który mnie w tej strasznej męce podtrzymuje, wspiera i pociesza, jest jedynie prawdziwym Bogiem”. Nakoniec blizkim już będąc skonania, rzucił okiem na członki ciała swojego poodcinane i leżące obok niego, i rzekł: ,,Błogosławione członki: za chwile wrzucą was w ziemię i rozłączą was ode mnie. Lecz w dzień sądu ostatecznego połaczym się na nowo, i już wtedy na wieczną szczęśliwość.” A po tych słowach pomodliwszy się głośno za sędziego , który go był skazał na tą męczarnię, i za oprawców, którzy go męczyli, przestał już mówić, lecz żył jeszcze. Tyran widząc iż lud coraz silniej się burzył, i że nawet obecni poganie nie mogli powstrzymać się od płaczu, i objawiali oburzenie, z powodu tak okrutnego pastwienia się nad Świętym, rozkazał katom aby rozciąwszy mu brzuch, wypuścili z niego wnętrzności, czego oni dokonawszy, dobili go nareszcie. Poniósł męczeńską śmierć dnia 13 stycznia, roku pańskiego 250.

POŻYTEK DUCHOWY
Widzisz jak straszne męki zadawano świętym Wyznawcom, z jaką stałością przenosili oni takowe z miłości Jezusa. Zkąd im ta siła nadludzka? Oto od tegoż Jezusa, który ich łaską swoją wspierał. Proś więc i ty Pana Jezusa o potrzebne ci łaski do mężnego znoszenia wszelkich spotkać cię mogących cierpień, a Bóg ci tego nie odmówi. Lecz pomnij, że każdą łaskę ten tylko otrzymuje, kto o nią wytrwale a pokornie prosi”.

W związku z brakiem odpowiedzi ze strony biskupa na moje pismo wysłane we wrześniu, wysłałem tego dnia pismo ponaglające do biskupa, aby otrzymać odpowiedź na pytania dotyczące zachowania kapłanów, którzy dopuścili się publicznych czynów przeciwko mojej osobie.

Przeczytaj także:

  1. W imię Prawdy! C. D. 30
  2. W imię Prawdy! C. D. 75
  3. Liczy się wnętrze
Opublikowane w

W imię Prawdy! C. D. 79

21 listopada 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie poniższe zdania z Liturgii Słowa:

,,W czasie prześladowań Izraela przez króla Antiocha Eleazar, jeden z pierwszych uczonych w Piśmie, mąż już w podeszłym wieku, o bardzo szlachetnej powierzchowności, był przymuszany do otwarcia ust i jedzenia wieprzowiny. On jednak, wybierając raczej chwalebną śmierć aniżeli godne pogardy życie, dobrowolnie szedł na miejsce kaźni, a wypluł mięso, jak powinni postąpić ci, którzy mają odwagę odrzucić to, czego nie wolno jeść nawet przez miłość do życia.
Ci, którzy byli wyznaczeni do tej bezbożnej ofiarnej uczty, ze względu na bardzo dawną znajomość z tym mężem, wzięli go na stronę i prosili, aby zjadł przyniesione przez nich i przygotowane mięso, które wolno mu jeść. Niech udaje tylko, że je to, co jest nakazane przez króla, mianowicie mięso z ofiary pogańskiej. Tak postępując, uniknie śmierci, a ze względu na dawną z nimi przyjaźń skorzysta z miłosierdzia. On jednak powziął szlachetne postanowienie, godne jego wieku, powagi jego starości, okrytych zasługą siwych włosów i postępowania doskonałego od dzieciństwa, przede wszystkim zaś świętego i od Boga pochodzącego prawodawstwa. Dał im jasną odpowiedź, mówiąc, aby go zaraz posłali do Hadesu.

«Udawanie bowiem nie przystoi naszemu wiekowi. Wielu młodych byłoby przekonanych, że Eleazar, który już ma dziewięćdziesiąt lat, przyjął pogańskie obyczaje. Oni to przez moje udawanie, i to dla ocalenia maleńkiej resztki życia, przeze mnie byliby wprowadzeni w błąd, ja zaś hańbą i wstydem okryłbym swoją starość. Jeżeli bowiem teraz uniknę ludzkiej kary, to z rąk Wszechmocnego ani żywy, ani umarły nie umknę. Dlatego jeżeli mężnie teraz zakończę życie, okażę się godny swojej starości, młodym zaś pozostawię rzetelny przykład ochotnej i wspaniałomyślnej śmierci za godne czci i święte prawa».
To powiedziawszy, natychmiast wszedł na miejsce kaźni. Ci, którzy go przyprowadzili, na skutek wypowiedzianych przez niego słów zamienili miłosierdzie na surowość, sądzili bowiem, że były one szaleństwem.
Mając już pod ciosami umrzeć, westchnął i powiedział: «Panu, który ma świętą wiedzę, jest jawne to, że mogłem uniknąć śmierci. Jako biczowany ponoszę wprawdzie boleść na ciele, dusza jednak cierpi to z radością, gdyż Jego się boję».
W ten sposób więc zakończył życie, a swoją śmiercią zostawił nie tylko dla młodzieży, lecz także dla większości narodu przykład szlachetnej odwagi i pomnik cnoty”. 2 Mch 6, 18-31

,,Panie, jak liczni są moi prześladowcy,
jak wielu przeciw mnie powstaje.
Mnóstwo jest tych, którzy mówią o mnie:
«Nie znajdzie on w Bogu zbawienia».
Ty zaś, Panie, tarczą moją jesteś i chwałą,
Ty moją głowę podnosisz.
Głośno wołam do Pana,
a On mi odpowiada ze świętej swej góry.
Kładę się, zasypiam i znowu się budzę,
ponieważ Pan mnie wspomaga.
I nie ulęknę się wcale tysięcy ludzi,
którzy zewsząd na mnie nastają”.
Ps 3, 2-3. 4-5. 6-7

Pomogły mi także poniższe fragmenty z książki pt. ,,Golgota a życie dzisiejsze”:

,,Wiele rzeczy, które w poprzednim wydaniu były tylko napomknięte i fragmentarycznie poruszone, są obecnie możliwie wyczerpująco jak na pracę popularną odrobione i dzisiejszej duszy wygłodzonej kulturą XX wieku, ukazane z Wyżyn Golgoty, ze szczytów Najwyższej Miłości, z Wyżyn Największej Ofiary, a w blaskach nieomylnych Prawd Bożych, zawartych w Piśmie św.
Nigdy lepiej nie zrozumiemy tego wiecznie niedocenionego Skarbu, jakim jest Msza św., jak na tle Golgoty, na której Chrystus złożył Ofiarę Krwawą ze Siebie. (…) Przelew Boskiej Krwi w żyły nasze w Postaciach Eucharystycznych, to jedyne lekarstwo dla anemicznej i niedożywionej duszy współczesnego człowieka. (…) Leczenie świata trzeba zacząć od leczenia duszy w sanatoriach duchowych – a nie od fabryk, giełd i banków – bo te właśnie pogłębiają zło i chorobę”.

W cytowanej wyżej książce odnalazłem również inne niezwykłe słowa:

,,O cichy, milczący Krzyżu! Jakże nieskończenie wiele umiesz powiedzieć, jak potężnie poczynasz uczyć nas wówczas, gdy milkną już wszyscy inni nauczyciele, a wszelka mądrość mądrych staje u swojego kresu!” – Fr. W. Förster

,,Ale wprost szczególnie bliskim i drogim i chwytającym za serce jawi się nam Pan nasz w kazaniach i naukach t. zw. ,,pasyjnych”. Tam do nas woła tysiącem ran: ,,O wy, którzy przechodzicie drogą życiową, drogą trudu i umęczenia, przypatrzcie się i zobaczcie, czy jest boleść, jako boleść moja!”
Stańmy obok Jego Drogi Krzyżowej! My do Niego przecież należymy, On do nas. On jest szczep winny, myśmy latorośle, albo, jak słowa Jego tłumaczy św. Grzegorz z Nazjanzu: ,,chrześcijanin – to odrośl Chrystusa, drugi Chrystus”. – Stańmy, a raczej klęknijmy u Jego stóp, oparłszy skroń o gwoździe Jego Krzyża! Patrzmy na Jego Mękę i na życie nasze i słuchajmy wstrząsającej do głębi serc Jego modlitwy krzyżowej:
OJCZE, ODPUŚĆ IM, BO NIE WIEDZĄ, CO CZYNIĄ!
Oto modlitwa Jego, oto modlitwa nasza
Aby nam odpuszczone zostały grzechy nasze!
Aby w nas umarło wszystko, co Jezusa Chrystusa w nas zabija i aby w nas zwyciężył i zakrólował Chrystus!”

,,Chodźmy z naszym Jezusem na Górę Oliwną i porównajmy najpierw te dwie historyczne noce – to jest obecną noc ogrojcową z Nocą Bożego Narodzenia… a potem zobaczymy straszny los Boga w rękach ludzi…
O, jakżeż różne te dwie noce!
Tam w Betlejem, choć w zimnej i brudnej stajni, miał przy Sobie Jezus Gorące, Przeczyste Serce Swej Matki i św. Józefa.
Tu otoczy Go najsroższa nienawiść… Czyja? Rodaków z Jego uczniem Judaszem na czele.
Tam pokrywała Go pocałunkami macierzyńskiej miłości Matka Najśw., tu w Ogrojcu czeka Go pocałunek zdradziecki, piekielny, Judasza, a potem plucia zgrai żydowskiej wśród przekleństw, szarpań i katowań.
Tam przecudne niebiańskie śpiewy Aniołów, pastuszków, tu szatańskie bluźnierstwa, obelgi złorzeczenia.
Tam wspaniała gwiazda powitała Jego Narodzenie, na Golgocie słońce blask swój zgasi, by nie oświecać okropnej zbrodni Bogobójstwa.
Tam Trzej Królowie przyszli z bogatemi darami, by Jezusowi ułatwić życie, tu zdrajca weźmie 30 srebrników, by za nie wydać życie Jezusa trzem zbrodniarzom sędziom: Kajfaszowi, Piłatowi, Herodowi.
Tam śpieszyli pastuszkowie z darami, pieśniami, tu zbiry uliczne śpieszą z pochodniami, drągami i kijami.
Tam nierozumne zwierzęta grzeją Jezusa, tu właśni Uczniowie, których przed chwilą Ciałem i Krwią własną karmił, zasną obojętnie a potem sromotnie uciekną, a Piotr-Opoka zaprze się pod przysięgą Mistrza swego, gdy Jezusowi śmierć okropna grozi.

,,Ludu mój, ludu, cóżem ci uczynił… Odpowiedz mi…”
Ludzie! Jezus nas wszystkich pyta… w czem On zawinił, że Go tak okrutnie świat osądził i osądza?…
Bo czy raz był Jezus tak okrutnie osądzony?
Niestety, my ciągle Jezusa tak sądzimy!
Więc w czem wina Jezusa? Czy w tem, że wszystko dał nam jako Bóg za darmo? ,,Wszystko nam dałem, co dać mogłeś, Panie!” Czy w tem, że gdziekolwiek rzucisz, człowiecze, swój wzrok, wszędzie się spotykasz z darami Bożemi, gdzie nogą stąpisz, gdzie ręką sięgniesz, wszędzie dary Boże, a wszystko dla ciebie, niewdzięczny, wszystko darmo dane.
Wszystkie stworzenia znają ,,wdzięczność”, tylko człowiek najmniej”.

Napisałem i wysłałem dwa pisma. Jedno pismo było skierowane do biskupa. Opisałem w nim między innymi, jak zostałem potraktowany kilkukrotnie w kurii, gdy przychodziłem w celu obejrzenia akt. Drugie pismo było zaadresowane do delegata biskupa. Poinformowałem w nim miedzy innymi o tym, że biskup otrzymał pisemną, szczegółową relację z potraktowania mnie przez delegata.

Przeczytaj także:

  1. Prawda
  2. Jak trwać w miłości?
  3. W imię Prawdy! C. D. 75
Opublikowane w

W imię Prawdy! C. D. 75

15 listopada 2023 roku

Tego dnia ważne były dla mnie konkretne zdania z Liturgii Słowa:

,,Słuchajcie, królowie, i zrozumcie, nauczcie się, sędziowie ziemskich rubieży! Nakłońcie ucha, wy, co nad wieloma panujecie i chlubicie się mnogością narodów, bo od Pana otrzymaliście władzę, od Najwyższego panowanie: On zbada uczynki wasze i zamysły wasze rozsądzi. Będąc bowiem sługami Jego królestwa, nie sądziliście uczciwie ani prawa nie przestrzegaliście, ani nie poszliście za wolą Boga, przeto groźnie i rychło natrze On na was, będzie bowiem sąd nieubłagany nad panującymi.
Najmniejszy doznaje miłosiernego przebaczenia, ale mocarzy czeka mocne dochodzenie. Władca wszechrzeczy nie ulęknie się nikogo ani nie będzie zważał na wielkość. On bowiem stworzył małego i wielkiego i jednakowo o wszystkich się troszczy, ale możnym grozi surowe badanie.
Do was więc zwracam się, władcy, byście się nauczyli mądrości i nie upadli. Bo ci, co świętości święcie przestrzegają, dostąpią uświęcenia, a którzy się tego nauczyli, ci znajdą słowa obrony. Pożądajcie więc słów moich, pragnijcie, a znajdziecie naukę”. Mdr 6, 1-11

,,Uwolnijcie uciśnionego i nędzarza,
wyrwijcie go z rąk występnych”. Ps 82, 4

,,Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.
Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.
Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.
Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła»”. Łk 17, 11-19

Ważne były dla mnie również słowa bł. Kardynała Stefana Wyszyńskiego z listu do swojego ojca, napisanym w dniu 9 września 1955 roku:

,,Nie poddawaj się zamyśleniom smutnym, które nieznacznie dręczą od wewnątrz i wyczerpują psychicznie. Żyj chrześcijańską nadzieją, która zawsze pamięta, że Bóg ojcowską dłonią prowadzi sprawy ludzkie. Żyj raczej uczuciem dziękczynienia i uwielbienia Boga, jak nam to wpaja Kościół w Gloria – dziękujemy Ci Boże, za wielką chwałę Twoją. Niech Ci pomagają Psalmy, które są pełne uwielbienia Boga. Gdy człowiek wyzwoli się z małych trosk swoich, ileż zyskuje pogody do zwalczania wielkich cierpień! Posłuchaj sugestii Boga: myśl o Mnie, a Ja będę myślał o tobie”.

Tego dnia byłem w kurii celem obejrzenia akt mojej sprawy, do czego wzywał mnie biskup konkretnym pismem.
Stawiłem się i nie dano mi akt mojej sprawy (już po raz trzeci), ponieważ ponownie nie zgodziłem się na podpisanie oświadczenia przed publikacją akt, które między innymi ,,zakleja usta” na temat tego, co przeczytam.
Delegat biskupa nie tylko nie udostępnił mi akt, ale jeszcze nie sporządził tego dnia noty stwierdzającej moją obecność, cel oraz to, że nie otrzymałem akt. W pierwszej chwili chciał sporządzić notę i nagle zmienił zdanie mówiąc, że ma inne ważne czynności. Nie pozwolił także wypisać noty obecnemu w tym czasie innemu pracownikowi, mimo mojej prośby. Kazał mi przyjść po dokument na następny dzień.

Przeczytaj także:

  1. Przybliż się do Boga
  2. W imię Prawdy! C. D. 30
  3. W imię Prawdy! C. D. 43
Opublikowane w

W imię Prawdy! C. D. 23

23 lipca 2023 roku

Spędziłem Boży czas z najbliższymi.
Przyjaciel przyjaciela powiedział z szacunkiem, że dziękuje mi za pracę dla wielu ludzi w potrzebie.

24 lipca 2023 roku

Wysłałem pismo do Kurii, w którym wnosiłem o doręczenie mi skargi, na podstawie której prowadzono w mojej sprawie postępowanie.

Spotkałem się z biskupem w bezpiecznych okolicznościach. Spotkanie odsłoniło tylko część niejasnych dla mnie spraw. Usłyszałem najważniejsze słowo. Jednak wiele rzeczy pozostało dla mnie pod znakiem zapytania. Nie wiem, ile jeszcze przyjdzie mi czekać na odsłonięcie pełni prawdy w poczynaniach względem mojej osoby.

26 lipca 2023 roku

Kilka osób dodało mi motywacji do pewnych Bożych działań i konkretnej pracy, która może w przyszłości wydać duże owoce. Chwała Bogu za osoby, które dają pokrzepienie i impulsy do dobra.

27 lipca 2023 roku

Portal ,,Co za dzień” jako pierwszy z mediów podjął temat mojej sprawy: https://www.cozadzien.pl/radom/ksiadz-skarzy-sie-wiernym-ze-jest-nekany-mamy-komentarz-rzecznika-kurii/93574 Nie wiem, kto informował portal. Treść artykułu polegała głównie na cytowaniu mojej konferencji z kaplicy. Dodano również krótki komentarz rzecznika kurii.

28 lipca 2023 roku

Dowiedziałem się, że jeden z proboszczów spodziewających się mojego przyjazdu na Msze Świętą pogrzebową, zapowiedział komuś, żeby nie było karanych księży. Nie wiem, skąd taka aluzja. Nie miałem i nie mam żadnego zakazu celebrowania Mszy Świętej. Gdy pojawiłem się na miejscu, to bez problemu mogłem dołączyć się do celebracji. Jednak ktoś wcześniej usłyszał niepotrzebne słowa z aluzją w moją stronę.

Tego dnia także jeden z kapłanów niespodziewanie okazał mi szacunek i zrozumienie.

Ciąg dalszy nastąpi…

Przeczytaj także:

  1. W imię Prawdy! C. D. 18
  2. W imię Prawdy! C. D. 22
  3. W imię Prawdy! C. D. 20